«Το Ντένβερ ήταν σκληρό»

Με αυτές τις τέσσερις λέξεις περιγράφει η Pam Grier τα παιδικά της χρόνια. «Εκεί έμαθα ότι πρέπει να αγωνίζεσαι για όλα, ακόμα και για τα χρήματα του κολατσιού σου. Εγώ φύλαγα τα δικά μου στην κάλτσα μου».

Γεννημένη το 1949, η PG μεγάλωσε σε μια «μεταπολεμική» Αμερική που ενώ δεν είχε επουλώσει τα τραύματά της, άρχισε πάλι να ξύνει τις πληγές της, οδεύοντας σιγά σιγά αλλά σταθερά προς τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και ενώ η PG ήταν σε μετεφηβική ηλικία, η Αμερική έζησε μια από τις πιο «ταραχώδεις» στιγμές της νεότερης ιστορίας της.

Κυβερνητικές συνομωσίες, σεξουαλική απελευθέρωση, χίπις, ροκ μουσική, φυλετικές διακρίσεις, πολιτικές δολοφονίες, το φεμινιστικό κίνημα, οι «μαύροι πάνθηρες» και φυσικά ο πόλεμος του Βιετνάμ, ήταν μερικά από τα γεγονότα των 60ς όταν η PG έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο και επηρέασαν τόσο την ίδια όσο και το κοινό που αγάπησε τους αμφιλεγόμενους ρόλους της.

Είναι αρκετά δύσκολο για εμάς 50 χρόνια αργότερα να αντιληφθούμε πλήρως τον πολιτικό και κοινωνικό αναβρασμό της εποχής και είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν η Pam ζούσε σ’ άλλη εποχή, η κινηματογραφική της καριέρα θα ήταν διαφορετική.

Η PG είναι γνήσιο «τέκνο» των 70’s και η πιο γνωστή εκπρόσωπος των ταινιών που ονομάστηκαν “Blaxpoitation” films. Είδος ταινιών σχεδόν «περιθωριακό», που το κύριο γνώρισμά του ήταν ότι το καστ των ηθοποιών ήταν αποκλειστικά «μαύρου» χρώματος και οι ταινίες απευθύνονταν σε Αφροαμερικάνικο κοινό.

Ο «φυλετικός» κινηματογράφος δεν είχε την ίδια απήχηση που είχε η «φυλετική» μουσική και δεν γνώρισε την ίδια άνθηση που είχε η Motown Records, η οποία μεσουρανούσε εκείνη την εποχή.

Είχε μεν φανατικό κοινό, αλλά οι παραγωγές ήταν χαμηλού προϋπολογισμού και τα σενάρια ήταν «στερεότυπα» και «μονολιθικά». Σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε η “FOXY BROWN” το αντίπαλο δέος ενός άλλου ήρωα «χρώματος» της εποχής, του “SHAFT”.

Οι ταινίες αυτές είχαν πολλές σκηνές βίας, πολλή δράση, βρώμικους διαλόγους και συχνά είχαν θέμα τις γυναικείες φυλακές.

Η ίδια θα πει γι’αυτές: «Μπορεί να ήταν σκληρές ταινίες, αλλά έχω δει περισσότερη βία στη γειτονιά που μεγάλωσα και στα δελτία ειδήσεων».

Ο πατέρας της PG ήταν μηχανικός αεροσκαφών, αξιωματικός της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας και έτσι η Pam μεγάλωσε σε στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Γνώρισε το άσχημο πρόσωπο του κοινωνικού αποκλεισμού και των φυλετικών διακρίσεων από μικρή ηλικία.

Όπως αποκάλυψε η ίδια στη βιογραφία της πολλά χρόνια αργότερα, είχε πέσει θύμα βιασμού δυο φορές, την πρώτη μάλιστα στην ηλικία των 6 ετών, γεγονός που απόκρυψε από τους γονείς της φοβούμενη τις επιπτώσεις που θα έφερνε στην οικογένειά της η κοινωνική κατακραυγή.

Το 1967 και ενώ η PG ήταν φοιτήτρια προ-Ιατρικής σχολής, έλαβε μέρος στα καλλιστεία του Κολοράντο για τον διαγωνισμό της Μις Υφηλίου και πήρε την τρίτη θέση. Σε αυτόν τον διαγωνισμό την είδε ο αντζέντης Dave Baumgarten, ο οποίος την προσκάλεσε στο Χόλυγουντ.

Διστακτική αρχικά, και μόνο μετά από παρότρυνση της μητέρας της, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στην ηθοποιία. Μετακόμισε στο Λος Άντζελες, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής και για να συμπληρώσει το εισόδημά της, έπιασε δουλειά ως τηλεφωνήτρια στην AIP (American International Pictures).

Εκεί, στην ρεσεψιόν του κτηρίου, πίσω από το τεράστιο αναλογικό τηλεφωνικό κέντρο, την είδε ο σκηνοθέτης Jack Hill να παλεύει με μακριά πολύχρωμα καλώδια και του κέντρισε το ενδιαφέρον.

Το «άστρο» της PG είχε ανατείλει. Ο Jack Hill της έδωσε έναν ρόλο στην ταινία του “The big doll house” και ο Samuel Z. Arkoff της AIP, της προσέφερε 5ετές συμβόλαιο με την εταιρεία του.

Την δεκαετία του 1980 και αφού είχε περάσει η μόδα των Blaxpoitation ταινιών, έκανε επίσης πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις σε γνωστά σήριαλ της εποχής, όπως «Οι σκληροί του Μαϊάμι».

Το 1997 ήταν ο δεύτερος μεγάλος σταθμός στην καριέρα της PG, όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του Quentin Tarantino “Jackie Brown”, που ουσιαστικά ήταν ένας φόρος τιμής προς την ίδια και τους ρόλους που είχε παίξει στα πρώτα βήματα της καριέρας της.

Το 1988 διαγνώστηκε με καρκίνο και οι γιατροί της έδωσαν μόνο 18 μήνες ζωής.

Η PG αντιμετώπισε και νίκησε τον καρκίνο όπως η Foxy Brown θα έκανε.

Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέπτη και αναφώνησε “Cancer? I’ll kick that Motherfxxxing cancer’s but.” και έτσι κι έγινε!…

του Μισέλ Νικολαρέα