της Κέλλυς Σταυροπούλου

Δεν έχει περάσει καιρός από εκείνο το βράδυ στο Παρίσι που η Lou Doillon ετοιμαζόταν να βγει να τραγουδήσει. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, ένιωσε ότι στο μυαλό της επικρατούσε χάος. Είχε ξεχάσει στίχους, ρυθμό, τη σειρά των τραγουδιών. Οριακά είχε ξεχάσει ποια είναι και τι ακριβώς έκανε εκεί. Αντί να ακυρώσει το live, το οποίο ήταν η πιο λογική επιλογή, δεδομένης της κατάστασης, αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτό της. Ζήτησε από τον παραγωγό της να βγει μόνη της στη σκηνή, χωρίς την μπάντα της. Όπως η ίδια θυμάται: «Ανέβηκα στη σκηνή και άρχισα να χτυπάω τις μπότες μου ρυθμικά στο πάτωμα. Βρήκα τον ρυθμό και πάνω σε αυτόν, χωρίς μουσικά όργανα, τραγούδησα το πρώτο κομμάτι της συναυλίας». Το live πήγε καλά, αλλά το ακόμη σημαντικότερο είναι ότι αυτή η εμπειρία τής έδωσε την έμπνευση για το μετέπειτα άλμπουμ της. Μπήκε στο στούντιο λίγο καιρό μετά, με την ίδια πρόθεση: να ηχογραφήσει κομμάτια στα οποία να δίνει μόνη της τον ρυθμό, να μην εξαρτάται από κρουστά ή έγχορδα. Και έτσι προέκυψε το «Soliloquy», το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ της.

Οι στίχοι προέρχονται από εσωτερικούς μονολόγους της, ενώ ο όρος Soliloquy χρησιμοποιείται κυρίως στο θέατρο: «Μου αρέσει η διττή κατάσταση του να μιλάς στον εαυτό σου και την ίδια στιγμή να ξέρεις ότι υπάρχει μια παρουσία που σε ακούει προσεκτικά», εξηγεί η ίδια. Επιπλέον, για κάθε κομμάτι έχει δημιουργήσει μια σειρά από σκίτσα, «tattoo-inspired» όπως λέει. Μάλιστα όποιος την ακολουθεί στο Instagram θα έβλεπε τον τελευταίο χρόνο τα stories της, στα οποία μοιραζόταν την διαδικασία του σκιτσαρίσμα- τος. Το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ της είναι οπωσδήποτε το πιο προσωπικό της και μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε την προσωπικότητα αυτού του διάσημου από γεννησιμιού του κοριτσιού.

Ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της πορεία, η οικογενειακή της καταγωγή την καθιστά αναγνωρίσιμη έτσι κι αλλιώς. Είναι η κόρη του Γάλλου παραγωγού ταινιών Jacques Doillon και της Jane Birkin και ήταν πάντα κοντά στον πρώην σύντροφο της μητέρας της και πατέρα της αδελφής της, Charlotte, τον αγαπημένο Serge Gainsbourg. Έχει πει πάνω σε αυτό: «Είναι περίπλοκο θέμα, γιατί από τη μία με εκνευρίζει αφάνταστα να μιλάνε για την οικογένειά μου ή να χαμογελάω και να θυμίζω στον κόσμο τη διάσημη μητέρα μου. Από την άλλη, σέβομαι και αγαπάω πολύ την οικογένειά μου, οπότε δεν θέλω να ακυρώνω αυτή τη σύνδεση, ούτε να ακούγομαι κακιά ή αχάριστη».

Όταν ήταν μικρή, θεωρούσε ότι στο σπίτι της όλοι ήταν όμορφοι, στιλάτοι και σοβαροί. Η ίδια ήθελε να ξεχωρίζει και επέλεγε να είναι… αστεία, όπως έχει πει. Φορούσε φούστες σε έντονα χρώματα, καπέλα (ακόμη φοράει) και μαντίλια. Επέλεγε αλλόκοτα παπούτσια και ντυνόταν με τα σακάκια του μπαμπά της, για να κάνει τους υπολοίπους να γελάνε. Στην εφηβεία ντρεπόταν για την αστική καταγωγή της οικογένειάς της. Αγόραζε ρούχα μόνο από second hand καταστήματα και προσποιούνταν στους φίλους της ότι δεν είχε χρήματα. «Το να φορέσω ρούχα διάσημων σχεδιαστών σήμαινε ότι πουλάω την ψυχή μου στον διάβολο», έχει πει.

Σήμερα έχει διατηρήσει ή μάλλον εξελίξει αυτή την εφηβική επαναστατικότητα. Ξεκινάει την ημέρα της πάντα ακούγοντας rock ’n’ roll και δεν ντύνεται ποτέ επιτηδευμένα ή αναμενόμενα. Της αρέσουν οι αντιθέσεις και το αγαπημένο της fashion motto είναι: «Είναι προτιμότερο η εμφάνισή σου να μη δείχνει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, έτσι ώστε ο κόσμος να φαντάζεται ότι το καλύτερο είναι πολύ καλύτερο!». Τα στιλιστικά της είδωλα είναι η Jeanne Moreau στην ταινία «Jules et Jim», η Audrey Hepburn με τα απλά παντελόνια και τις μπαλαρίνες της, η Brigitte Bardot πάνω στη Vespa της, η Kate Moss με την εμβληματική της κομψότητα και η γιαγιά της, Judy Campbell, που πάντα είχε πάνω της ένα kit για ώρα ανάγκης, το οποίο περιλάμβανε οπωσδήποτε κραγιόν και ένα μπουκαλάκι άρωμα Chanel No 5.

Αν είχε γεννηθεί σε άλλη δεκαετία, σίγουρα θα ήταν παιδί των λουλουδιών και οπωσδήποτε θα ήταν από τους πρώτους που τόλμησαν το ταξίδι με το magic bus. Έτσι κι αλλιώς, της αρέσει να περιπλανιέται ανά τον κόσμο και οι περιοδείες της της δίνουν το τέλειο άλλοθι. «Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις. Όταν είσαι συνέχεια στον δρόμο, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στην κουλτούρα και στο στιλ των ανθρώπων που σε περιβάλλουν κάθε φορά. Το υπέροχο είναι ότι μέσα σε αυτή την εναλλαγή βρίσκεις πάντα τρόπο να είσαι ο εαυτός σου», εξηγεί με δικά της λόγια. Καλλιτεχνικά, το όνειρό της είναι να τη θυμούνται σαν κάποια που ενέπνευσε τον κόσμο να ακολουθήσει την προσωπική του ελευθερία: «Θέλω να μπορώ να ταξιδεύω και με τα τραγούδια μου να δείχνω πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος. Θα ήμουν πολύ περήφανη αν το κατάφερνα αυτό». © MICKE Sebastien / Getty Images / Ideal Image