Το concept του «δημοκρατικού design» που ανέπτυξε μέσα στην πορεία των χρόνων ο πολυσχιδής, πολυπράγ- μων, πολυτάλαντος και γενικά «πολύς» Philippe Starck

βασίστηκε στην ιδέα ότι στα όμορφα αντικείμενα πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές καταβολές τους και την οικονομική τους κατάσταση. Έκανε πράξη αυτή τη φαι- νομενικά ουτοπική ιδέα, μειώνοντας το κόστος παραγωγής και χρησιμοποιώντας ενίοτε φθηνές πρώτες ύλες, όπως το πλαστικό, το οποίο βαφτίσαμε pop κατά τις επιταγές του, και με την εταιρεία Kartell να επικροτεί έμπρακτα. «Αν δουλεύεις προς όφελος της ανθρωπότητας, η επιτυχία είναι δεδομένη», έχει πει, αποκαλύ- πτοντας το μυστικό πίσω από το προσωπικό του success story. «Ένα όμορφο αντικείμενο που εντάσσεται στην καθημερινότητά μας δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας. Δεν μπορεί να φέρει πίσω τον σύζυγο μιας γυναίκας που έφυγε από το σπίτι ούτε να φτιάξει τις σχέσεις με τα παιδιά ή τους γονείς μας. Όμως μπορεί να προσφέρει χιούμορ, ποίηση, εξυπνάδα σε μια γκρίζα μέρα», εξηγεί. Σκέφτομαι τον λεμονοστύφτη που είχε σχεδιάσει κάπου στα ’90s για τον οίκο Alessi. Μπήκε σε χιλιάδες σπίτια και με το αντισυμβατικό του design πιθανόν να έδωσε στο καθιερω- μένο στύψιμο πορτοκαλιών το πρωί έναν άλλο τόνο, μια διάσταση πολυτέλειας ή εκκεντρικότητας. Η τιμή αυτού του εμβληματικού πλέον design object, το οποίο βρίσκεις online με ένα κλικ, είναι σήμερα 62 ευρώ. Και, ναι, αυτό λέγεται εύκολη πρόσβαση στο design. Αυτό είναι να μην κάνεις θέμα το ταλέντο σου και να το μοιράζεσαι απλόχερα.

Εξάλλου, ένας αληθινά ταλαντούχος designer έχει πολλές ευκαι- ρίες να δείξει πού μπορεί να φτάσει ή να κερδίσει χρήματα και δόξα. Δεν χρειάζεται να σταθεί σ’ ένα χρηστικό αντικείμενο. Το 1983, ο πρόεδρος της Γαλλίας πρότεινε στον γηγενή Starck να ανασχεδιάσει τα ιδιωτικά διαμερίσματά του στο Μέγαρο των Ηλυ- σίων. Την επόμενη χρονιά σχεδίασε το Café Costes. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα καφέ στο Παρίσι ήταν κλασικά, συντηρητικά στην όψη,

δείγματα μιας παλιάς αριστοκρατίας.
Όλα ξεκινούσαν και σταματούσαν
στο πρότυπο του Café de Flore και
του Deux Magots. Ο άγνωστος ακόμη Γάλλος έφερε τον μεταμοντερνισμό και σχολίασε καυστικά: «Αυτό το νέο μέρος που κάνατε επίκεντρο του Parisian chic να ξέρετε ότι είναι εμπνευσμένο από έναν σταθμό τρένου τρίτης θέσης στη Βουδαπέστη της δεκαετίας του ’50».

Σημαντικό κομμάτι στο portfolio του κατέ- χουν τα ξενοδοχεία. Το Delano στο Μαϊάμι, το Royalton στη Νέα Υόρκη, το Mondrian στο Λος Άντζελες, το Sanderson στο Λονδίνο, το Clift στο Σαν Φρανσίσκο και βέβαια το Hotel Meurice και το Royal Monceau στο Παρίσι είναι κάποια από τα ξενοδοχεία που υπογράφει.

«Μου ήταν πολύ εύκολο να επιλέξω επάγγελμα. Βασικά αυτό με επέλεξε, όχι εγώ εκείνο. Όπως πολλοί από εμάς, έτσι κι εγώ θέλησα να επινοήσω έναν νέο
κόσμο», έχει δηλώσει. Από την άλλη, αν τον ρωτήσεις από όλα τα αντικείμενα ή τα έργα που έχει υπογράψει ποιο του αρέσει περισσότερο, απαντά: «Το επόμενο. Τίποτα δεν μου αρέσει, γι’ αυτό συνεχίζω να σχεδιάζω. Κάθε τι που έχω κάνει μου δείχνει πόσο τεμπέλης και αδύναμος είμαι». Κανείς δεν ξέρει πόση αλήθεια εμπεριέχει για τον ίδιο αυτή η φράση. Εξάλλου ένας αντισυμβατικός designer δεν μπορεί παρά να κάνει αιρετικές δηλώσεις. Σε κάθε περίπτωση, κοιτάζοντας τη δουλειά του συνολικά, βρίσκουμε μια συνέπεια ανάμεσα στο έργο του και στην αρχική του πεποίθηση ότι, «όταν μιλάμε για design, όπως ακριβώς ισχύει και για την αγάπη, αυτό που έχει σημασία είναι να προσφέρεις απλόχερα».

της Κέλλυς Σταυροπούλου

Photo Credits: Visual Hellas