Έχετε αναρωτηθεί πως ήταν τα αεροπορικά ταξίδια στη δεκαετία του ’50; Η απάντηση είναι ότι η πτήση εκείνη την εποχή ήταν κάτι διαφορετικό. Οι επιβάτες τις αντιλαμβάνονταν ως κάτι μαγικό και θαυμάσιο. Τα αεροπορικά ταξίδια ήταν στη Χρυσή Εποχή τους. Δεν ήταν μόνο ένας τρόπος για να φτάσετε στις διακοπές σας – ήταν διακοπές per se. Οι επιβάτες ήταν ντυμένοι με ό,τι καλύτερο είχαν για να πετάξουν. Έβγαζαν ομαδικές φωτογραφίες πριν από την επιβίβαση. Έγραφαν carte postale σε προσφιλή τους πρόσωπα. Δοκίμαζαν γεύματα με αστακό. Η πτήση τους έκανε να νιώθουν σαν σταρ του σινεμά. Και ήταν, διότι απαιτείτο σχεδόν ο μισθός ενός σταρ ταινίας για να την πραγματοποιήσουν. Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά των πτήσεων μιας οριστικά περασμένης αλλά όμως «μυθικής» δεκαετίας.

Τα καθίσματα είχαν 7,5 έως 15 εκατοστά περισσότερο χώρο για τα πόδια από ό, τι σήμερα. Η οικονομική θέση της δεκαετίας του 1950 έμοιαζε περισσότερο με την σημερινή Business. Και η πρώτη θέση ήταν τόσο ευρύχωρη όσο ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.

Τότε μια πτήση προς τις ΗΠΑ θα σας στοίχιζε, με σημερινές τιμές προσαρμοσμένες με τον πληθωρισμό, περισσότερα από 3.000 δολάρια. Αν το ποσό το συγκρίνετε με τους ευρωπαϊκούς μισθούς της εποχής…

Οι αεροπορικές εταιρείες ανταγωνίζονταν σκληρά προσφέροντας φανταχτερά γεύματα. Υπήρχαν γυάλινα ποτήρια και ασημένια σερβίτσια. Οι αστακοί θεωρούνταν ως κανονικό μενού.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας εκείνης, το κάπνισμα ήταν απολύτως αποδεκτό στον αέρα. Θα περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι το 2000 για να απαγορευθεί ο καπνός σε όλες τις πτήσεις στις ΗΠΑ αλλά και στις περισσότερες χώρες.

Η πτήση ήταν σπάνια εμπειρία και οι επιβάτες αισθάνονταν την ανάγκη να καταγράψουν κάθε στιγμή της σε carte postale, με φωτογραφίες του αεροπλάνου ή του γεύματος, για να τη δείξουν αργότερα στους λιγότερο τυχερούς αγαπημένους τους.

Το αλκοόλ ήταν μια άλλη δημοφιλής μορφή διασκέδασης κατά τη διάρκεια της πτήσης. Οι επιβάτες σερβίρονταν τόσο όσο μπορούσαν να πιούν. Και πολλοί περισσότεροι από όσο φαντάζεστε το έκαναν.

Μέχρι και το 1970, οι επιβάτες έφταναν στα αεροπλάνα χωρίς ταυτότητα. Εμφανίζονταν στο αεροδρόμιο 30 λεπτά πριν από την πτήση και όλα ήταν εντάξει. Επιβιβάζονταν χαλαροί από τις σκάλες.

Η παραλαβή των αποσκευών γίνονταν μέσω υπαλλήλου κατόπιν υπόδειξης του επιβάτη προς τη συγκεκριμένη βαλίτσα. Το φιλοδώρημα κατόπιν ήταν κανόνας. Οι ιμάντες μεταφοράς θα αργούσαν μερικά χρόνια.

Photo Credit: Frank Ockenfels 3/AMC