Moulin Rouge

Στο Παρίσι αρέσει πάντα η διασκέδαση χωρίς ταμπού. Οτιδήποτε μπορεί να υπηρετήσει το πολυπόθητο και αδιαμφισβήτητο ρητό «La vie est belle» είναι θεμιτό. Οπότε, όταν κάπου στο 1870 –μετά την πτώση του Ναπολέοντα Γ ́– και για 30 περίπου χρόνια η χώρα αντιμετώπισε μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις στην ιστορία της, οι Γάλλοι όφειλαν στον εαυτό τους να επουλώσουν τις πληγές τους αμέσως και να αφήσουν πίσω το δυσοίωνο παρελθόν, μεταβαίνοντας σ’ ένα ανέμελο παρόν γεμάτο απολαύσεις. Τότε το Παρίσι έγινε το επίκεντρο του μοντερνισμού στην Ευρώπη και η μεσαία τάξη των κατοίκων του ξόδευε χρόνο και χρήμα σε καφέ, μουσικά κέντρα και καμπαρέ. Βρισκόμαστε στην Belle Époque.

Το hot spot της «Όμορφης Εποχής» ελληνιστί δεν ήταν άλλο από τη Μονμάρτρη. Σ’ αυτή τη γραφική παρισινή συνοικία άνοιξε τις πόρτες του, στις 6 Οκτωβρίου του 1889, το Moulin Rouge. Οι Joseph Oller και Charles Zidler δημιούργησαν έναν χώρο όπου η διασκέδαση ήταν σίγουρα τολμηρή και κυρίως δεν είχε κοινωνικό προσανατολισμό. Εδώ μπορούσαν να συνυπάρξουν ο Πρίγκιπας της Ουαλίας μ’ έναν εργάτη. Εδώ έρχονταν καλλιτέχνες και συγγραφείς της εποχής για να συγκεντρώσουν υλικό και να εμπνευστούν για το έργο τους.

Ήταν εύκολο να εντοπίσεις το καμπαρέ στη σκοτεινή γειτονιά της Μονμάρτρης, αφού ο κόκκινος μύλος στο εξωτερικό του ήταν σαν σημαδούρα, που λίγο αργότερα θα γινόταν έμβλημα ή μάλλον σύμβολο μιας εποχής. Στο εσωτερικό του, από τους τοίχους κρέμονταν μεγάλοι καθρέφτες που αντανακλούσαν το φως των τεράστιων πολυελαίων. Στην αυλή πίσω από το κτίριο, που άνοιγε τις καλοκαιρινές μέρες του χρόνου, ένας υπερμεγέθης ελέφαντας έκρυβε στο εσωτερικό του μια χορεύτρια που ανάγκαζε τους παρισταμένους να διακόψουν το δείπνο τους για να την κοιτάξουν. Όπως άρμοζε στην περίσταση, οι καλύτερες χο- ρεύτριες της εποχής ανέβαιναν στη σκηνή του και έγραφαν ιστορία.

Οι πιο γνωστές Goulue, Miss Jenny και Nini Pattes-en-l’air έγιναν συνώνυμο του Moulin Rouge. Ήταν άλλωστε εκείνες που χόρεψαν για πρώτη φορά το περιβόητο γαλλικό cancan. Μια ομάδα από ωραίες γυναίκες πάνω στη σκηνή, με τα πόδια τους γυμνά, κάλτσες μέχρι το γόνατο και φούστες με βολάν, τις οποίες σήκωναν με τα χέρια τους μέσα στον ρυθμό για να αποκαλύψουν δαντελωτά εσώρουχα. Κι από κάτω ο κόσμος να παραληρεί με το πρωτόγνωρο θέαμα, με το ξέφρενο συναίσθημα, με την ομορφιά. Η σκηνή έχει αποτυπωθεί σε αρκετούς πίνακες του Παριζιάνου θαμώνα Toulouse Lautrec. Μάλιστα η ιστορία λέει ότι ένα βράδυ έκλεισε τραπέζι η Αυτού Εξοχότης ο Πρίγκιπας της Ουαλίας Εδουάρδος, η Goulue τον αναγνώρισε και χορεύοντας cancan, με το ένα πόδι ψηλά, του φώναξε: «Hey, Wales, the champagne’s on you!». Στους δρόμους της γειτονιάς της Μο- νμάρτρης άρχισε να τραγουδάει όταν ακόμη ήταν μικρό παιδί η Edith Piaf, μέχρι που την ανακάλυψε ο Louis Leplée και την «πέταξε» στη σκηνή του Moulin Rouge. Ποιος να ήξερε τότε ότι η «Môme Piaf» θα εντασσόταν στην παγκόσμια κλασική δισκογραφία; Εκεί η μεγάλη κυρία του γαλλικού τραγουδιού γνώρισε τον νεαρό «Zazous». Ο όμορφος νεαρός Ιταλός με το μυστηριώδες βλέμμα άνοιγε το θέαμα για να προλογίσει με τη ζεστή φωνή του την Piaf. Η ίδια είδε στον Yves Montand έναν μελλοντικό σταρ, τον πήρε υπό την προστασία της, του γνώρισε συγγραφείς και καλλιτέχνες και έπειτα τον άφησε να βρει το προσωπικό του στιλ. To 1950 έγινε η πρώτη ανακαίνιση στο ιστορικό πλέον Moulin Rouge. Ο σκοπός ήταν να αναβιώσει η αίγλη του και κυρίως αυτό το ξέφρενο αίσθημα που εν μέρει τότε βοήθησε τους Γάλλους να βγουν από την κατάθλιψη της εποχής τους. Στη νέα του εποχή, από τη σκηνή του πέρασαν οι Charles Trenet, Charles Aznavour και Bourvil. Σήμερα πάλι, το καμπαρέ αποτελεί τουριστικό μέρος. Για να πας, πρέπει να έχεις φροντίσει να κάνεις κράτηση καιρό πριν, και αυτό που αποκομίζεις προσερχόμενος δεν είναι πια μια αλησμόνητη εμπειρία διασκέδασης. Είναι κυρίως η κατάκτηση ότι σε μια στιγμή του χρόνου πέρασες κι εσύ από εδώ. Από το Moulin Rouge.

Photo: GettyImages

Popular
Recent
Style