«Ο λόγος που με ενδιαφέρει τόσο πολύ η ζωγραφική πορτρέτων ανθρώπων όπως οι πρόσφυγες είναι επειδή η προσωπογραφία είναι συνήθως για την ελίτ. Είχα πάντα την επιθυμία να είμαι η φωνή των πιο αδύναμων και τώρα έχω την ευκαιρία να το κάνω». Τα εικαστικά έργα της Hannah Rose Thomas μαρτυρούν την αλήθεια ανθρώπων που βιώνουν καταστάσεις τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς ίσως να δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πλήρως. Πρόσφυγες από την εμπόλεμη Συρία, γυναίκες που ξέφυγαν από τον ISIS, θύματα σεξουαλικής βίας, παιδιά ασυνόδευτα σε στρατόπεδα προσφύγων είναι μόνο μερικά από τα καλλιτεχνικά της projects που αντανακλούν όχι μόνο την ασχήμια του σύγχρονου κόσμου, αλλά και την κρυμμένη δύναμη που υπάρχει ακόμα και μέσα στο πιο κατατρεγμένο ανθρώπινο πλάσμα.

Οι πίνακές της έχουν εκτεθεί στο παλάτι του Buckingham, στο παλάτι Lambeth, στην γκαλερί Saatchi, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, στο κοινοβούλιο της Σκωτίας, στον καθεδρικό ναό του Durham, καθώς και στο κέντρο των Ηνωμένων Εθνών. Η Thomas αγαπούσε πάντα την τέχνη, αλλά ούτε που φανταζόταν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει για εκείνη μια επιλογή σταδιοδρομίας. Άρχισε να αποκαλεί τον εαυτό της καλλιτέχνη όταν βρισκόταν στην Ιορδανία και μάθαινε αραβικά, ως μέρος των σπουδών της στην Ιστορία και στις τέχνες. Εκεί είχε την ευκαιρία να εργαστεί για την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, οργανώνοντας καλλιτεχνικά projects μαζί με πρόσφυγες από τη Συρία. «Ποτέ πριν δεν είχα κάνει ένα έργο τέχνης μεγάλης κλίμακας και πραγματικά φοβόμουν, γιατί δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω – ήμουν μόνο 22 ετών. Ένιωσα τόσο ζωντανή μέσα σε αυτό το δημιουργικό χάος, καθώς οργάνωνα τα παιδιά ώστε να ασχοληθούν με την τέχνη. Έπρεπε να μιλήσω στην εναρκτήρια έκθεση για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων στην Ιορδανία, όπου εκτέθηκαν οι ζωγρα- φισμένες σκηνές των προσφύγων, και νομίζω ότι αυτή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ποια ήμουν και τι αγαπούσα πραγματικά».