Ας ξεκινήσω από το τέλος. «Αυτό είναι και για τους δύο;», ρωτά με έκπληξη τον σερβιτόρο της Αθηναϊκής Λέσχης όταν του εγχειρίζει τον λογαριασμό. Είναι αλήθεια ότι το γεύμα μας ήταν λιτό. Μπιφτέκια με βραστά λαχανικά για εκείνον και σπανακόρυζο για εμένα, με την προσθήκη μίας σαλάτας ψιλοκομμένου καρότου στην μέση, που δεν άγγιξε διόλου. Αντιθέτως, ετίμησε δεόντως το επιδόρπιο, μία crème caramel, όπως και η ταπεινότης μου μία μικρή καράφα «λιποδιαλυτικής» τσικουδιάς, όπως την χαρακτήρισε.

«37 ευρώ, μήπως έκαναν λάθος;», με ξαναρώτησε όταν έφυγε ο σερβιτόρος, αντιπαραβάλλοντας με εξωφρενικές τιμές άλλων εστιατορίων, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Ας επιστρέψουμε στην αρχή. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου, αυτός ήταν ο συνδαιτυμόνας μου προχθές, δεν χρειάζεται συστάσεις. Ίσως αυτό που πρέπει να διευκρινίσω είναι ότι έχουμε μία πολυετή επαγγελματική συνεργασία, υπό την έννοια ότι είμαι ο εκδότης οκτώ από τα τριάντα τέσσερα βιβλία που έχει γράψει συνολικώς. Ανάμεσά τους το best seller «Τα εν οίκω εν δήμω».

Μιλήσαμε επί παντός επιστητού, από τα καράβια του που «χάθηκαν» σε αντίξοες συνθήκες, μέχρι το ξενοδοχείο «Le Metropole» στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ξημεροβραδιάζονταν κατά την διάρκεια του Πολέμου και από το εκλογικό, αποτέλεσμα που τον χαροποίησε ιδιαίτερα, έως την κόρη του στρατηγού Ντε Γκρεζ, διοικητού Λιβάνου και Συρίας, που ήταν η πρώτη από τις πέντε νόμιμες συζύγους του.

«Κάποια στιγμή ήλθε να με χαιρετήσει ο πρόεδρος της Λέσχης Κυριάκος Κουκουλομάτης». «Είδα την προτομή σας στο Α’ Νεκροταφείο», σχολίασε σε μία αποστροφή του λόγου του. «Και πού να ακούσετε τον επικήδειό μου. Τον έγραψα ο ίδιος και τον ανέθεσα στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Τον εξήτασα τις προάλλες. Πέρασε τις εξετάσεις».