Επ’ ευκαιρία των εορτασμών για τα 100 χρόνια της αλυσίδας ξενοδοχείων «Χίλτον», ας μου επιτραπεί να αφηγηθώ μία ιστορία όπως μου την διηγήθηκε ο δημιουργός του ελληνικού «Χίλτον» Στρατής Ανδρεάδης.

Ο καθηγητής όπως τον αποκαλούσαν άπαντες, αφού από νεαρή ηλικία δίδασκε Διοικητικό Δίκαιο σε διάφορα πανεπιστήμια, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 ο ισχυρότερος οικονομικός παράγων της Ελλάδος. Πέραν των ναυτιλιακών επιχειρήσεων που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, είχε δράση στον τραπεζικό, ασφαλιστικό και βιομηχανικό τομέα, όπως η Εμπορική Τράπεζα, η Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα, η Τράπεζα Πειραιώς, η Τράπεζα Αττικής, η Τράπεζα Επενδύσεων, η Φοίνιξ, Ιονική και Γενικαί Ασφάλειαι της Ελλάδος, το εργοστάσιο χημικών λιπασμάτων στην Νέα Καρβάλη Καβάλας.

Το «Χίλτον» δεν ήταν δική του ιδέα, όμως όταν η οικογένεια Πεζά που είχε συνάψει την αρχική συμφωνία με τον Κόνραντ Χίλτον εξεδήλωσε αδυναμία χρηματοδοτήσεως του έργου, τότε ο Ανδρεάδης αγόρασε τις μετοχές της και ανέλαβε την ολοκλήρωσή του. Απευθύνθηκε τότε στους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής, στον Σπύρο Στάϊκο, στον Προκόπη Βασιλειάδη και τον Εμμανουήλ Βουρέκα, οι οποίοι παρέδωσαν το 1963 ένα από τα πλέον εμβληματικά κτήρια της πρωτευούσης. Παραλλήλως, απευθύνθηκε σε νέους εγνωσμένης αξίας καλλιτέχνες, όπως ο Γιάννης Μόραλης και ο Γιάννης Τσαρούχης, για να τον συμβουλεύσουν σε θέματα καλαισθησίας. Η διασκεδαστική ιστορία που υποσχέθηκα να αφηγηθώ αφορά στον Τσαρούχη. Τον Αύγουστο του 1962, εάν ενθυμούμαι καλώς την ημερομηνία, ο Ανδρεάδης είχε καλέσει τον Τσαρούχη σε συνάντηση. Εκείνος έφθασε κουνάμενος σεινάμενος και είπε στον καθηγητή, «πω-πω ζέστη σήμερα, ούτε αδελφή δεν κουνιέται!».