του Χρήστου Ζαμπούνη

Από την οικία της στην Rue de la Bienfaisance στο Παρίσι, πέρασαν άπαντες οι σημαντικοί: από τους Windsors έως τον François Mitterrand και από τους Rothschild έως την Diana Vreeland. Η τελευταία φιλοξένησε επανειλημμένως στις σελίδες της αμερικανικής «Vogue» πορτραίτα της «Icône Française», της «καλύτερα ενδεδυμένης γυναίκας στον κόσμο», όπως απεκαλείτο.

Είχα την τύχη να διασταυρωθώ μαζί της σε ένα από αυτά τα dinners parisiens, τα οποία είναι τόσο κλειστά, ώστε να μην παρεισφρύουν άγνωστοι, και τόσο ανοικτά ώστε να επιτρέπεται μία ελαφρά ανανέωσις, με αυστηρά κριτήρια την εμφάνιση, την καταγωγή και τις γνωριμίες. Παρ’ ότι ήταν απροσδιορίστου ηλικίας, με τους σημερινούς υπολογισμούς πρέπει να πλησίαζε τα 60, είχε έναν αέρα και μία σιλουέτα νεάνιδος, αν και ο ψηλόλιγνος λαιμός της επρόδιδε ένα σχετικό παρελθόν. Αριστοκρατική και απόμακρη, μου έτεινε το χέρι της για χειροφίλημα, και έκτοτε δεν την ξαναείδα.

Παρακολουθώντας τον γαλλικό Τύπο ενημερώθην ότι ένα βιβλίο για την ζωή της εκυκλοφόρησε πριν από ολίγες ημέρες, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «DIVINE Jacqueline» (Editions Gallimard). Η βιογράφος της, η Dominique Bona, είναι μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, ειδικευμένη στις βιογραφίες.

Έως ότου φθάσει το πόνημά της στα χέρια μου, ας μου επιτραπεί από την στήλη αυτή, να κάνω μία ωδή στην επιτομή του γαλλικού chic που εξέφραζε η vicomptesse de Ribes. Δεν είναι τυχαίο που ο Luchino Visconti την ονειρεύθηκε στον ρόλο της Oriane, του «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο», ούτε τυχαίο που πρώτη αυτή από την παλαιά αριστοκρατία, άνοιξε την πόρτα της οικίας της στους «προμηθευτές», τους σχεδιαστές μόδας εν προκειμένω.

Photo Credit: The Richard Avedon Foundation / Courtesy of The Metropolitan Museum of Art