Αναρωτιέμαι αν το χάσμα γενεών υπήρξε ποτέ πιο αβυσσαλέο απ’ ότι στις μέρες μας. Και τούτο, διότι τα παιδιά μου και οι φίλοι τους δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με ανθρώπους της ηλικίας μου. Τον παλιό καιρό, τα παιδιά ήταν απλώς μικροί ενήλικες. Φορούσαν γραβάτες και “γεροντίστικα” φανελένια παντελόνια. Άκουγαν την ίδια μουσική και τις ίδιες εκπομπές στο ραδιόφωνο με τους γονείς τους. Το χαίρονταν όταν οι μπαμπάδες τους τα μάθαιναν να σκαλίζουν ξυλαράκια με σουγιά και είχαν τις ίδιες απόψεις επί θεμάτων όπως η μετανάστευση και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν τη δεκαετία του ’50, με τη διάδοση του όρου “teenager”. Ήταν η λέξη που έδωσε στα παιδιά το ελεύθερο να διαφέρουν. Σύντομα άρχισαν να ακούνε Rolling Stones και να μην κάθονται με ίσια την πλάτη στο οικογενειακό τραπέζι (η στάση του σώματός τους συχνά είχε να κάνει με αυτό που είχαν καπνίσει πριν).

Στα αυτιά του πατέρα μου, η μουσική που μου άρεσε ηχούσε σαν κάποια μορφή βασανιστηρίου. Κοίταζε τον καβάλο στα στενά παντελόνια που φορούσα και μου έλεγε ότι εάν δεν άφηνα σε εκείνη την περιοχή του σώματος κάποια ελευθερία κινήσεων, δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω δικά μου παιδιά. Και όμως, έκανα παιδιά, και είναι σαν να έχω φέρει εξωγήινους στον κόσμο. Ακούω να μιλάνε, και αντιλαμβάνομαι ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι αγγλικές, αλλά δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα για μένα. Και στοιχηματίζω ότι το ίδιο ισχύει και για εσάς.

Καταναλώνουν αλκοόλ, για παράδειγμα, αλλά όχι με μέτρο. Και όταν το παρακάνουν, τιμωρούν τον εαυτό τους πηγαίνοντας για τρέξιμο. Δεν κάνω πλάκα. Εμείς, τη δεκαετία του ’70, τρέχαμε επειδή μας υποχρέωναν από το σχολείο. Και ούτε αυτό έφερνε αποτέλεσμα, γιατί με το που έβγαινα από την πύλη του σχολείου, κρυβόμουν για καμιά ώρα πίσω από κάποιον θάμνο καπνίζοντας και μετά τσαλαβούταγα σε μια λακκούβα με λάσπη για να λερωθώ και επέστρεφα τρέχοντας.

Τα σημερινά παιδιά, επίσης, πηγαίνουν στο γυμναστήριο, κουβαλώντας παγούρια από φλοιό δέντρου, και τα σαββατοκύριακα κάνουν μακρινούς περιπάτους και συζητούν τι πρέπει να κάνει κανείς για να μην θεωρείται ρατσιστής ή από τι υλικό πρέπει να φτιάχνονται τα καλαμάκια.

Όλα τα παιδιά πιστεύουν επίσης ότι η δική μας γενιά δολοφόνησε τον πλανήτη. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι εγώ έχω άλλοθι γιατί ήμουν στην παμπ, αλλά δεν με πιστεύουν. Μας κατηγορούν επίσης ότι προκαλέσαμε το μπάχαλο με το Brexit και κλαψουρίζουν όταν τους επισημαίνω ότι το φταίξιμο είναι δικό τους, γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να σηκωθούν από το κρεβάτι και να πάνε να ψηφίσουν.
Κλαψουρίζουν για τα πάντα, στην πραγματικότητα. Κλαψουρίζουν κάθε φορά που ο Ντόναλντ Τραμπ σκέφτεται κάτι, κάθε φορά που κάποιος πρόσφυγας πατάει το πόδι του στην ακτή του Deal και κάθε φορά που μια αγελάδα στενοχωριέται ή πεθαίνει. Κλαψουρίζουν κάθε φορά που ξεσπά τυφώνας, κάθε φορά που γίνεται κάποια αδικία στον κόσμο και κάθε φορά που μου έρχεται η διάθεση να χορέψω. Κατά κάποιο τόπο, αναθρέψαμε μια γενιά που δεν μπορεί να διαχειριστεί απολύτως τίποτα. Ίσως φταίνε τα στενοκάβαλα παντελόνια που φορούσαμε, ποιός ξέρει.

Όλα αυτά οδηγούν τη σκέψη μου στα αυτοκίνητα. Λατρεύαμε τα αυτοκίνητα όσο μεγαλώναμε, αλλά αυτό πια έχει χαθεί. Τώρα τα αγόρια έχουν το ποδόσφαιρο να ασχολούνται και τα κορίτσια έχουν τα social media. Τα αυτοκίνητα είναι αυτά τα πράγματα που μπορεί να σε χτυπήσουν όταν διασχίζεις το δρόμο απορροφημένος από το κινητό σου. Είναι βρώμικα και θορυβώδη και αφού εξολοθρεύσουν και την τελευταία φώκια στον πλανήτη, θα εξολοθρεύσουν και όλα τα άλλα είδη. Κλιματική αλλαγή; Δεν υπάρχει αντίλογος: τα αυτοκίνητα φταίνε.

Όπως ήταν φυσικό, οι διαφημιστικές εταιρείες το πήραν χαμπάρι και γι αυτό σε όλες τις διαφημίσεις αυτοκινήτων πρωταγωνιστεί ένας τριαντάρης με κοντό γένι, που κατεβαίνει ένα ποτάμι με καγιάκ και συνεπιβάτες την γυναίκα του και τα παιδιά του (κατά προτίμηση μικτής φυλής) και μετά σκαρφαλώνουν ένα βουνό και μετά παίρνουν το ποδήλατο με προορισμό τη στάση του τραμ. Οι lifestyle διαφημίσεις δεν είναι κάτι νέο, αλλά είναι πρωτοφανές να “πουλάς” έναν τρόπο ζωής που δεν περιλαμβάνει το προϊόν που προωθείς. Είναι σαν η British Airways να γιορτάζει το κατόρθωμα εκείνου του κοριτσιού από τη Σουηδία που διέσχισε τον Ατλαντικό με ιστιοφόρο (το οποίο ήταν εξοπλισμένο και με ντιζελομηχανή).

Αυτό τον καιρό, παίζεται μια διαφήμιση της Mercedes. Δείχνει ανθρώπους να τρέχουν, να ποδηλατούν, να κολυμπούν και να προπονούνται στο γυμναστήριο, και είμαι σίγουρος ότι πολλοί νέοι θα εκτιμήσουν το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς τους αθλούμενους δεν έχουν και τα δύο τους πόδια. Αλλά οι νέοι στους οποίους απευθύνεται το σποτ, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το μεγάλο 4Χ4 που διαφημίζεται. Λυπάμαι, αλλά αν η Mercedes είναι στ’ αλήθεια το προοδευτικό, περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένο τέκνο του (σ.σ. οικολόγου ακτιβιστή και συγγραφέα) George Monbiot και του Sir Paul McCartney, τότε γιατί στον διάβολο να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο όπως η AMG GT 63 S;

Ευθέως ανταγωνιστική της Porsche Panamera Turbo, είναι η ισχυρότερη Mercedes που έχει κατασκευαστεί, με ιπποδύναμη 630 και 900nm ροπής, που σημαίνει ότι παρά τις μεγάλες διαστάσεις και το βάρος της μπορεί να επιταχύνει από 0 στα 100 χλμ ανά ώρα σε 3 δευτερόλεπτα και κάτι. Ως εκ τούτου, έχουμε να κάνουμε με έναν αστραπιαίο χαιρετισμό προς όλους όσοι πρωταγωνιστούν σε διαφημίσεις Mercedes και γενικότερα, σε όλους όσοι είναι κάτω των 30. Έναν χαιρετισμό με το μεσαίο δάχτυλο.
Τη λάτρεψα. Είναι απίστευτο το πως, αφού έχεις ενεργοποιήσει το σύστημα launch conrtrol, και έχεις επιλέξει όλες τις αγωνιστικές ρυθμίσεις, και οι εξατμίσεις κάνουν περισσότερο θόρυβο από το ηφαίστειο Κρακατόα, πόσο γρήγορα “απογειώνεται” και πως συνεχίζει να “τραβάει”. Ακόμα και σε ευθεία, σε στεγνό δρόμο, με ενεργοποιημένη την τετρακίνηση, τα λαμπάκια του αντιολισθητικού συστήματος συνεχίζουν να ανάβουν.

Κάποιες στιγμές, νιώθεις μια υποψία καθυστερημένης ανταπόκρισης του τουρμποκινητήρα, αλλά η κατασκευάστρια ξεκάθαρα δεν ντρέπεται γι’ αυτό, καθώς έχει εγκαταστήσει μια ψηφιακή ένδειξη που σου δείχνει πότε θα νιώσεις την επιπλέον ώθηση. Και αξίζει τον κόπο. Γιατί η ταχύτητα είναι εξωπραγματική.

Kαι από κρατήματα δεν πάει πίσω. Παρόλο που έχει διαστάσεις τάνκερ, μπορείς να πάρεις με τα χίλια μια απότομη στροφή και καθώς επανέρχεσαι στην ευθεία να αναρωτηθείς αν μπορούσες να στρίψεις ακόμα πιο γρήγορα. Και μάλλον θα μπορούσες, καθότι υπάρχουν και άλλες παράμετροι που μπορείς να ορίσεις. Όπως το πόσο σκληρές μπορεί να είναι οι αναρτήσεις, ή αν θες να κάνεις πλαγιολίσθηση, κοινώς παντιλίκι. Αλλά με όλες τις ρυθμίσεις σωστές, θα καταφέρεις να ολοκληρώσεις την πίστα του Nürburgring σε 7 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα. Κανένα τετραθέσιο δεν μπορεί πιο γρήγορα. Αυτό ίσως είναι το πιο εντυπωσιακό με την GT 63 S. Έχει την ταχύτητα και την ακρίβεια αγωνιστικού αυτοκινήτου, αλλά στην επιλογή “Comfort” είναι ήσυχο, πολιτισμένο και βολικό αυτοκίνητο για ταξίδι.

Εξαιρετικά άνετο, με χώρο για δύο ενήλικες στο πίσω κάθισμα, έχει ένα τεράστιο πορτ-μπαγκάζ και μια κεντρική θήκη μικροαντικειμένων τόσο μεγάλη που έχασα εκεί μέσα το πορτοφόλι μου για τρεις μέρες.
Ελαττώματα; Aν και έχω αδυναμία στα τετράθυρα χωρίς κολώνα στις πόρτες, δεν θα ισχυριστώ ότι το αυτοκίνητο είναι όμορφο, γιατί δεν είναι. Και το σύστημα ελέγχου του “κέντρου πληροφοριών και ψυχαγωγίας” είναι δύσχρηστο. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η επιδεικτική της κατανάλωση. Αν αποκτήσεις μία GT 63 S, τα παιδιά σου απλά δεν θα σου ξαναμιλήσουν. Συνεπώς είναι καλή ιδέα να περιμένεις για τη φημολογούμενη έκδοση 800 ίππων, που θα πηγαίνει ακόμα πιο γρήγορα. Γιατί εκείνη θα είναι υβριδική, και στα παιδιά αρέσει αυτό, έτσι δεν είναι;

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ | THE CLARKSOMETER

ΣΥΓΚΡΙΣΗ Mercedes-AMG GT 63 S 4Matic ΕΝΑΝΤΙΟΝ Porsche Panamera Turbo

ΤΙΜΗ 159.000 ευρώ /148.700 ευρώ
ΙΣΧΥΣ 630bhp /542bhp
0-100χ.α.ω. : 3.2sec / 3.9sec
ΑΝΩΤΑΤΗ ΤΑΧΗΤΗΤΑ 316 χ.α.ω./ 306 χ.α.ω.

ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ

• Κινητήρας 3982 κ.εκ., 8 κυλίνδρων, διπλό τούρμπο, πετρελαιοκίνητος
• Ισχύς 630 ίπποι στις 5,500 στροφές/λεπτό
• Ροπή 900 nm στις 2,500 στροφές/λεπτό
• Επιτάχυνση 3.2sec 0-100χ.α.ω.
• Ανώτατη ταχύτητα 316 χ.α.ω.
• Κατανάλωση 13 λίτρα / 100 χιλιόμετρα
• Εκπομπές CO2 257 γραμμάρια / χιλιόμετρο
• Βάρος 2,120 κιλά
• Αξιολόγηση 4/5