The Influencers | Christoph Waltz

Με ένα Όσκαρ που του χάρισε η συμμετοχή του στην ταινία «Inglourious Basterds» του Quentin Tarantino και με άλλο ένα για τον ρόλο του «καλού» στο «Django Unchained» του ίδιου σκηνοθέτη, ο Christoph Waltz, σήμερα στα 62 του, μοιάζει ήρεμος πια. Έχει σημασία αυτή η ηρεμία για κάποιον που για δεκαετίες συμμετείχε σε φτηνές παραγωγές υποδυόμενος σαχλούς ρόλους. Ο ίδιος το λέει, όχι κάποιος επικριτής του, και μάλιστα εξηγείται: «Ήταν αναπόφευκτο ό,τι μεσολάβησε πριν την, ας πούμε, επιτυχία. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Ίσως να δέσω μια πέτρα στον λαιμό και να βουτήξω στη θάλασσα;». Και συμπληρώνει: «Θα ήταν πραγματικά αστείο να πω ότι το κίνητρό μου ως ηθοποιού ήταν αμιγώς η τέχνη και όχι η αναγνώριση και η επευφημία. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Θεωρώ ότι ο μποέμ καλλιτέχνης που υπάρχει μόνο για την τέχνη του είναι μύθος. Μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει για τον Giacometti, αλλά σίγουρα όχι για την περίπτωση του Picasso ή του Mozart για παράδειγμα. Δεν υπάρχει η έννοια της αγνής τέχνης. Ή ίσως να υπάρχει, αλλά να είναι αποκλειστικό προνόμιο μιας μπουρζουαζίας».

Ο Waltz, ο Γερμανός με την αυστριακή υπηκοότητα και την πρότε- ρη παρουσία σε αγγλόφωνους ρόλους της βρετανικής τηλεόρα- σης, είναι ο ηθοποιός που πλήρωνε πάντα το ενοίκιο του σπιτιού του από τη δουλειά του. Δύσκολο εγχείρημα, το οποίο το πέτυχε και τελικά δικαιώθηκε. Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού, τόσο λόγω ιδιοσυγκρασίας όσο και λόγω γλώσσας. Οπότε, και η πορεία του δεν θα μπορούσε να είναι συμβατική. Ο ίδιος θεωρεί ότι η καριέρα του είχε πιο πολλά «downs» παρά «ups». Κάποια στιγμή στην πορεία του, αφού αποχώρησε από τη θεατρική πα- ράσταση στην οποία συμμετείχε με την αιτιολογία ότι σιχαίνεται τους συναδέλφους του, έμεινε χωρίς δουλειά για εννέα μήνες. Σε εκείνο το διάστημα περνούσε από διάφορα castings και άκουγε σχόλια του στιλ ότι η όψη του δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες του ρόλου ή ότι η προφορά του ήταν αταίριαστη. «Ό,τι κι αν έγινε, κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν χρειάστηκε τελικά να δουλέψω σε εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων, οπότε από μια άποψη είμαι προνομιούχος», σχολιάζει σήμερα.

Το 2008 πέρασε από ένα ακόμα casting. Αυτή τη φορά για τον ρόλο του «Jew Hunter» στην επική ταινία του Tarantino «Inglourious Basterds», με θέμα τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συγκυρία ήταν ότι οι Αμερικανοί παραγωγοί έδειξαν ανοχή στο να δουν κάποιους τοπικούς ασήμαντους ηθοποιούς. Η τύχη τού χαμογέλασε, αφού ο Quentin Tarantino έκρινε ότι ο Waltz, αυτή η σκοτεινή φιγούρα στα 50 και κάτι χρόνια της, ήταν η τέλεια επιλογή για να ενσαρκώσει τον εγκεφαλικό συνταγματάρχη των SS Hans Landa και να ελιχθεί γλωσσικά μεταξύ γερμανικών, αγγλικών και γαλλικών. Συγκεκριμένα, o Tarantino είδε σε αυτόν τον μοναδικό ηθοποιό που θα μπορούσε να δώσει αβίαστα τους τραχείς διαλόγους του συγκεκριμένου ρόλου. Για τον Waltz, πάλι, ήταν η ευκαιρία που περίμενε σε όλη του τη ζωή: «Δεν οφείλω στον Tarantino το τα- λέντο μου. Όμως, του οφείλω τον χώρο που μου πρόσφερε για να το δείξω επιτέλους», λέει σήμερα.

Ανάλογη μνεία κάνει και στον Tim Burton, που, όσο δούλευαν τον ρόλο του στην ταινία του «Big Eyes», τον ρώτησε αν ήθελε να βελτιώσει την προφορά του. Ο Burton τότε του απάντησε με φυσικότητα: «Γιατί, τι έχει η προφορά σου;». «Εκεί που οι πε- ρισσότεροι βλέπουν αδυναμίες, οι καλοί σκηνοθέτες βλέπουν δυνατότητες», λέει χαρακτηριστικά ο Waltz. Γενικά, θεωρεί ότι ο κλάδος του κυριαρχείται από μετριότητα και ότι το κοινό είναι ως επί το πλείστον κουτό και αδυνατεί να δεχτεί οτιδήποτε ελα- φρώς περίπλοκο, εκτός αν του το επιβάλλει ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης. Όταν βέβαια κάποτε τον ρώτησαν πώς κρίνει τον μέσο θεατή, απάντησε με μια θέση του Carl Jung, ο οποίος είχε περιγράψει ότι ο τρόπος για να βρεις τον μέσο όρο του βάρους ενός βότσαλου είναι να ζυγίσεις 1,000 βότσαλα και έπειτα να διαιρέσεις το συνολικό βάρος τους διά του 1000. Η παραβολή του Jung κατέληγε στο ότι και πάλι οι πιθανότητες να βρεις ένα βότσαλο που να έχει ακριβώς το ίδιο βάρος με τον μέσο όρο που υπολόγισες είναι μία στο ένα εκατομμύριο!

Πάντως, είναι γεγονός ότι οι δύσκολες μέρες έχουν παρέλθει οριστικά για τον Waltz. Όμως, κουβαλάει την εμπειρία του, όπως συνήθως συμβαίνει. Είναι δύσπιστος, αυστηρός και υπολογίζει το χρήμα. Η γυναίκα του του είχε πει μια φορά: «Ας πετάξουμε πια αυτή την τοστιέρα, πάλιωσε! Για τον Θεό, είσαι πλέον οσκαρικός ηθοποιός». Εκείνος την είχε κοιτάξει αυστηρά και της είχε απαντήσει: «Τι σχέση έχει αυτό με το οτιδήποτε;». Ίσως γιατί, όσο κι αν άλλαξαν τα πράγματα, μπορεί για τον ίδιο να μην αλλάξει ποτέ η αίσθηση ότι είναι ένας βιοπαλαιστής ηθοποιός, που απέχει μια ανάσα από το γκισέ της εταιρείας με τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα. Fair enough!

της Κέλλυς Σταυροπούλου

Christoph Waltz photographed by Matthew Brookes.

Popular
Recent
About Men