του Θαλή Πιτούλη

Ο φίλος μου Στέλιος Ρόκκος δεν χρειάζεται συστάσεις. Ως μουσικός και καλλιτέχνης έχει διανύσει σημαντική πορεία, μιλώντας στις καρδιές μέσα από τα τραγούδια του. Αφήνοντας πίσω την πολύβουη Αθήνα, αποφάσισε, πριν από δέκα χρόνια, να εγκατασταθεί μόνιμα στη Λήμνο. Στο αγαπημένο του νησί, από όπου ξεκίνησε πριν από περίπου 33 χρόνια τα πρώτα ροκ μουσικά του βήματα. Γιατί όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, η ροκιά κυλάει μέσα στο αίμα του.

Βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον φίλο μας Άκη Αγιαννίδη, όταν ο Στέλιος μου έδειξε τα ξυλόγλυπτα έργα του. Εντυπωσιάστηκα και μαζί τα ονομάσαμε Rock Wood. Είναι μεγάλη μας τιμή που τα παρουσιάζουμε αποκλειστικά στο Mancode.

«Η ζωή μου είναι τσιγγανέιρο», λέει χαρακτηριστικά ο Στέλιος αναφερόμενος στα εβδομαδιαία του ταξίδια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λήμνο και με μία και μόνο ατάκα η κουβέντα μας ξεκινάει με γέλια. «Η δουλειά μου δεν είναι σταθερή. Όταν έχω δουλειά, είμαι Αθήνα. Δουλεύω δύο με τρεις ημέρες την εβδομάδα, οπότε τις υπόλοιπες ημέρες απολαμβάνω την ζωή στη Λήμνο. Η αλλαγή αυτή με βοηθάει, γεμίζουν οι μπαταρίες μου. Αλλάζω παραστάσεις» .

«Όταν επιστρέφω στη Λήμνο, γυρνάω ορεξάτος και κάνω πράγματα που μου αρέσει να κάνω στο νησί. Όταν πάλι είμαι Αθήνα, κάνω μουσικά πράγματα, και αυτό με ισορροπεί πάρα πολύ». Στο νησί ο ίδιος φροντίζει να κάνει πράγματα που αγαπάει. Ένα από αυτά είναι το ψάρεμα. Θυμάται όταν ήταν μικρός, που τον έπαιρνε μαζί του ο πατέρας του Δημήτρης, τον οποίο ο ίδιος έχει πρότυπο. Η θάλασσα τον ηρεμεί και τις ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα πηγαίνει για ψάρεμα.

«Όταν ακούω τη φράση “ελεύθερος χρόνος”, τρομάζω λίγο, γιατί εγώ στον ελεύθερό μου χρόνο κουράζομαι. Μόλις βρω ελεύθερο χρόνο από τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, εκεί είναι που κουράζομαι. Πέφτω με τα μούτρα σε κάτι άλλο. Θα πάω για ψάρεμα, θα περάσω την ημέρα στο εργαστήρι, όπου θα ασχοληθώ με τα ξύλα. Με τις MacGyver κατασκευές μου», αναφέρει και γελάει.

Είχε καλλιτεχνικές αναζητήσεις από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Αναφερόμενος στα ξύλα, εννοεί την πρόσφατη ενασχόλησή του με την ξυλογλυπτική και όχι μόνο. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία, ο Στέλιος Ρόκκος χαμογελάει στον φακό της συντρόφου του Ελένης Γκόφα – για εκείνον Λελέ –, η οποία είναι δίπλα σε κάθε του βήμα.

«Από μικρό παιδάκι ζωγραφίζω, αλλά δεν το κάνω συχνά, γιατί γίνεται λίγο βαρετό. Δεν το έχω εξελίξει ώστε να δώσει κάποιο άλλο νόημα στη ζωή μου, απλώς είχα το ταλέντο από παιδί. Αυτό όμως με βοήθησε στην ξυλογλυπτική. Το ότι έχω το μάτι να ζωγραφίζω. Σκαλίζοντας ένα ξύλο, ανακάλυψα ότι αυτό μπορώ να το κάνω πολύ καλά. Σκάλισα το δεύτερο, το τρίτο, έμπαινα στο ίντερνετ, γιατί εδώ δεν υπάρχουν σχολές ώστε να το εξελίξεις.

Στην Αγγλία λοιπόν υπάρχει ένας γλύπτης, ζωγράφος, ο Chris Pye, και άρχισα να παρακολουθώ πράγματα που έφτιαχνε. Έχω και έναν φίλο από την Αίγινα ο οποίος ασχολείται με τον τόρνο και με βοήθησε αρκετά με τις απορίες που είχα.

Δούλεψα ασταμάτητα, διότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Με το ξύλο έχω τέλεια σχέση. Είναι ένα υλικό το οποίο μου αρέσει πολύ. Άρχισα να δουλεύω πάνω σε αυτό και να καταλαβαίνω και εγώ και οι γύρω μου ότι είναι κάτι σοβαρό. Και ήταν σοβαρό γιατί έβγαιναν ωραία πράγματα. Πράγματα πολύ δυνατά. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος εγώ επειδή είμαι ψωνάρα, αλλά όποιος τα έβλεπε κολλούσε, θαυμάζοντάς τα».

Από τα έργα του ξεχωρίζει το σαλιγκάρι με το όστρακο. «Είναι κάτι που έφτιαξα και δεν μπορώ να το χορτάσω ακόμη. Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ ωραίο σκαλιστό κομμάτι». Μας εκμυστηρεύεται πως θέλει να το εξελίξει όλο αυτό. Αυτή την περίοδο ασχολείται με την τέχνη του τόρνου. «Με ενδιαφέρει να συνδυάσω τα σκαλιστά που φτιάχνω με έπιπλο. Θα ήθελα πολύ αυτό που φτιάχνω να μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και όχι να το κοιτάς σαν διακοσμητικό στοιχείο σε έναν τοίχο. Μου αρέσει ό,τι φτιάχνω να είναι χρήσιμο. Όλο αυτό κάποια στιγμή θα έχει πολύ ενδιαφέρον να το δει ο κόσμος. Όταν θα είμαι έτοιμος και θα έχω όλο το υλικό που θέλω, θα το μοιραστώ με το κοινό. Είμαι στο ξεκίνημα ακόμη».

Η συζήτησή μας δεν θα μπορούσε να μη μας πάει στα όσα βιώνει η χώρα μας σήμερα και τα όσα έχουν αλλάξει και στον δικό του χώρο. «Ζήσαμε καλές εποχές. Νομίζαμε πως αυτά που είχαμε ήταν δικά μας, αλλά τελικά ήταν δανεικά. Την περιπέτεια αυτή την πληρώνει ο λαός στην καθημερινότητά του σήμερα. Ζήσαμε μια εποχή όπου έβλεπες ανθρώπους να κάνουν σπατάλες, ενώ είχαν πάρει επιδοτήσεις, και μετά έβριζαν τους πολιτικούς. Δεν θέλω να αναφερθώ στους τραπεζίτες και στο άσχημο παιχνίδι που έπαιξαν εις βάρος του ελληνικού λαού. Εγώ θέλω να μείνω σ’ εμάς.Πρέπει όλο αυτό να μας γίνει μάθημα και, αν κάποια στιγμή ηρεμήσουν τα πράγματα, να μην ξεχάσουμε όσα περάσαμε και τι έγινε σε όλο το διάστημα της κρίσης. Από τη φύση μου είμαι επαναστάτης. Αλλά, αν με ρωτάς, δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Αν ήμουν μόνος μου, δεν θα με ένοιαζε, θα έκανα την επανάστασή μου και όπου βγει. Αλλά σήμερα ακόμη και έναν επαναστάτη ηγέτη τον φοβάσαι πια. Αλλά και τους υπάκουους με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και αυτούς τους φοβάμαι. Το μέλλον μας, δυστυχώς, είναι γραμμένο, και η λέξη ‘‘υπακοή’’ το χαρακτηρίζει. Και αυτό με στενoχωρεί και με κάνει να φοβάμαι για το μέλλον».

Αυτή την εποχή τραγουδά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Παράλληλα έχει κυκλοφορήσει το νέο του τραγούδι, μια μπαλάντα με τίτλο «Ξέρω πως θα ’ρθεις», σε στίχους δικούς του και της Βίκυς Γεροθόδωρου. Τη μουσική του κομματιού υπογράφει ο ίδιος. Σύντομα θα κυκλοφορήσει και το νέο του άλμπουμ από την Panik Platinum με τίτλο «Σε μονοπάτια ξένα». Οι συνεργασίες, και αυτή τη φορά, με μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της μουσικής σκηνής. Ντουέτο με τη Μελίνα Ασλανίδου σε ένα υπέροχο τραγούδι με τίτλο «Μια βουτιά στο κενό» και συνεργασίες με τους Σάννυ Μπαλτζή, Βαγγέλη Κωνσταντινίδη και Βίκυ Γεροθόδωρου, αλλά και με τον νεαρό καλλιτέχνη Αναστάσιο Ράμμο, που του χάρισε δύο τραγούδια, ένα εκ των οποίων είναι το ομότιτλο του άλμπουμ.

Μουσικός, στιχουργός, ταλαντούχος με όσα καταπιάνεται, ερωτευμένος σύντροφος, πατέρας τεσσάρων υπέροχων παιδιών, ροκάς, επαναστάτης, λάτρης της ζωής. Ο Στέλιος Ρόκκος δεν επαναπαύεται ποτέ – δημιουργεί συνεχώς σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης η καλλιτεχνική του φύση τού υπαγορεύει.

Φωτογραφίες: Κοσμάς Κουμιανός, Ελένη Γκόφα