H διαφορά αυτή κάνει το παιχνίδι πολύ πιο απαιτητικό, καθώς η χωμάτινη επιφάνεια καθιστά το γήπεδο πιο «αργό». Το παιχνίδι από «άμεσο» γίνεται «τακτικό», σαν το σκάκι, όπου μια «μπαλιά» μπορεί να αποφέρει αποτέλεσμα τέσσερις ή πέντε κινήσεις αργότερα. O τρόπος που «μπιστάει» η μπάλα στον πηλό, αλλά και η έλλειψη πέδησης των παικτών, που «γλιστράνε» πιο εύκολα, κάνει το RG μοναδικό.

Η κονιορτοποιημένη τερακότα που χρησιμοποιείται για την προστασία του γκαζόν κατά τους θερινούς μήνες είναι παλαιά τακτική, που έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα. Η τεχνογνωσία αυτής της πρακτικής, αφού τελειοποιήθηκε, μεταφέρθηκε αργότερα στην κατασκευή γηπέδων τένις.

Ένα χωμάτινο γήπεδο αποτελείται από πέντε στρώσεις διαφορετικών υλικών, πάχους περίπου 80 εκ. Ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω, το πρώτο επίπεδο αποτελείται από πέτρες, το δεύτερο από γαρμπίλι (χαλίκι), ακολουθεί ηφαιστειογενής ελαφρόπετρα, ασβεστόλιθος και, τελικά, μία στρώση από κονιορτοποι- ημένα τούβλα, πάχους 2 mm δίνουν στο χωμάτινο γήπεδο την όψη και το χρώμα που γνωρίζουμε.

Ο υπεύθυνος συντηρητής των γηπέδων, Bruno «Mr Clay» Slastan, γνωστός με το προσωνύμιο «Κύριος Πηλός», εκτός από τη συντήρηση, έχει ως μέλημά του και την άψογη «συμπεριφορά» των γηπέδων κατά τους αγώνες. «Ένα χωμάτινο γήπεδο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια συνεχώς κινούμενη επιφάνεια». Ο αέρας που μεταφέρει την πήλινη «πούδρα», ο ήλιος που ψήνει το χώμα και η βροχή αλλάζουν συνεχώς την υφή του γηπέδου.