του Χρήστου Ζαμπούνη

Πήρε το όνομά του από τον θεό της θαλάσσης και έγινε συνώνυμο της ελληνικής εκδοχής του κοσμοπολιτισμού.

Στις 21 Αυγούστου του 1926 ο δικτάτωρ Θεόδωρος Πάγκαλος γίνεται στόχος δολοφονικής απόπειρας, από φίλιους προς τον Γεώργιο Κονδύλη στρατιωτικούς, στο «Ποσειδώνιον» όπου παραθέριζε. Επρόκειτο για ένα από τα πολλά κινήματα του Μεσοπολέμου, και ένα από τα λίγα επιτυχημένα. Ο Πάγκαλος δεν είναι η μόνη διασημότης που καταλύει στο περίλαμπρο ξενοδοχείο των Σπετσών. Έχουν προηγηθεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος μάλιστα παρέστη στα εγκαίνιά του το 1914, ο βασιλεύς Αλέξανδρος με την μετέπειτα σύζυγό του Ασπασία Μάνου, και η εμπροσθοφυλακή της κοινωνικής και οικονομικής ελίτ της χώρας. Λέγεται ότι η κόρη του βασιλικού ζεύγους, η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Ελλάδος, μητέρα του πρίγκηπος διαδόχου της Σερβίας Αλεξάνδρου Καραγεώργεβιτς, “συνελήφθηˮ στο δωμάτιο 418. Λέγεται επίσης, ότι ο γάμος της Μελίνας Μερκούρη με τον πρώτο σύζυγό της Χαροκόπο διελύθη την πρώτη νύκτα του μήνα του μέλιτος, σε ένα άλλο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Ανάμεσα στις πάμπολλες ιστορίες Ελλήνων και αλλοδαπών, περισσότερο ή λιγότερο γνωστών του δημοσίου και του ιδιωτικού βίου, που συνδέονται με την ιστορία του ξενοδοχείου, είναι κυρίως η ιστορία ενός ανθρώπου εκείνη που ξεχωρίζει: του Σωτηρίου Αναργύρου, το όραμα του οποίου ευρίσκεται πίσω από την δημιουργία του «Ποσειδωνίου». Ο Ανάργυρος, γέννημα-θρέμμα των Σπετσών, μετανάστευσε στην Αφρική πάμφτωχος και μετά από σκληρή εργασία, επέστρεψε πάμπλουτος στο νησί του, αφού πούλησε όλα του τα υπάρχοντα. Απευθυνόμενος στους συμπατριώτες του, είπε το 1908: «Ο Θεός ευλόγησε να ταξιδέψω, να δω όμορφα πράγματα και να αποκτήσω μία μεγάλη περιουσία. Προτείνω, εάν εσείς συμφωνείτε, να κάνουμε έργα πολιτισμού, αναπτύξεως και Παιδείας, για να καταστήσουμε την νήσο μας Βηθλεέμ του Ελληνισμού και του Κοσμοπολιτισμού».

Εκκινεί τότε ένα σπουδαίο πρόγραμμα έργων κοινής ωφελείας (υδραγωγείο, αναδάσωσις του 44% των Σπετσών με πεύκα, διάνοιξις οδών), καθώς και την κατασκευή ενός πολυτελούς ξενοδοχείου κατά τα πρότυπα των Palaces της Κυανής Ακτής. Το κορυφαίο δίχως άλλο έργο του, με την συμβολή του Μαρίνου Κοργιαλένου, είναι η δημιουργία της Αναργυρείου-Κοργιαλενίου Σχολής, ενός πρότυπου κολεγίου-οικοτροφείου όπου εφοίτησαν πλείστες της μίας προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδος.

Τα χρόνια περνούν, η παρακμή διαδέχεται την ακμή, και παρ’ ότι η προικοδότησις του κληροδοτήματος του Αναργύρου είναι γενναία, η Σχολή θα αντέξει έως το 1983 που κλείνει τις πόρτες της. Το «Ποσειδώνιο» θα συνεχίσει να λειτουργεί, αλλά θα εκπέσει λόγω της κατακλυσμιαίας “Αλλαγήςˮ του κοινωνικού γίγνεσθαι της χώρας. Οι συσσωρευμένες ζημίες θα αναγκάσουν το Ίδρυμα που το διαχειρίζετο, να προβεί σε δημόσιο διαγωνισμό ενδιαφέροντος για την ενοικίασή του για 50 χρόνια.