Το μεσημέρι της Δευτέρας 30 Μαρτίου, “έφυγε” από τη ζωή ο ακούραστος, αεικίνητος, ενεργός και αιώνια έφηβος Μανώλης Γλέζος (1922-2020). Σύμβολο της αντιστασιακής ζωής που καθ’όλη την διάρκεια της ζωής του, δεν επαναπαύτηκε ποτέ στις δάφνες του παρελθόντος.

Την ιστορία της ζωής του άρχισε να την γράφει από πολύ μικρή ηλικία, όταν τη νύχτα της 30ης Μαΐου 1941, ο μόλις 19 χρονών φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Μανώλης, με γνώμονα την αφέλεια της νεαρής του ηλικίας και μαζί με τον φίλο του Απόστολο Σάντα, αψήφησαν τους κανόνες και κατέβασαν από το βράχο της Ακρόπολης την χιτλερική σημαία, υψώνοντας στη θέση της την ελληνική. Μια πράξη ηρωική και άξια θαυμασμού για όλο τον πλανήτη που οδήγησε τον Γάλλο Στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλ, να του προσδώσει το προσωνύμιο “Ο πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης”.

Μέχρι και σήμερα, αποτελεί μια ζώσα ιστορία. Μια ιστορία που γράφτηκε μέσα από δυσκολίες, δίκες και ασθένειες. Ένας άνθρωπος που βίωσε τις κακουχίες στο πετσί του, αντιστάθηκε για τα ελληνικά ιδεώδη για χάρη της πατρίδας. Παρόλο που καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και είχε πολλές δικαστικές διαμάχες μέχρι και το 1971, δεν έχασε ποτέ τη δύναμη και την πίστη του και τελικά ανταμείφθηκε.

Μια ανταμοιβή που παίρνει τη μορφή διαχρονικού σεβασμού από όλες τις κομματικές παρατάξεις και αντιπροσώπους του πολιτικού στίβου. Ένας αγωνιστής που με την σφραγίδα του, διαμόρφωσε και θα διαμορφώνει τη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους.

Καλό ταξίδι…

“Γι’ αυτούς που δεν υπάρχουν πια. Πριν από κάθε μάχη μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσένα δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα.

Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο, είναι δυνατόν;”