της Μαριανίνας Πάτσα

Φωτογράφος: Τάσος Βρεττός
Fashion editor: Στέφανος Ζαούσης (D-Tales)
Make up: Αχιλλέας Χαρίτος
Hair styling: Γιώργος Αθανασίου
Fashion associate: Ίρις Καρύδη

Βρεθήκαμε ένα πρωί με αφορμή τη νέα ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί, με τίτλο «Πλατεία Αμερικής», η οποία ήδη έχει ξεκινήσει να ταξιδεύει και να βραβεύεται σε πολύ σημαντικά φεστιβάλ του κόσμου. Μέσα στο φωτογραφικό στούντιο, ο ζωντανός του χαρακτήρας έκανε διαρκές multi tasking, ανακατεύοντας σαν ζογκλέρ τη δημιουργική τρέλα της δουλειάς με το χιούμορ και την ενδοσκόπηση με την Ελλάδα του σήμερα, ενώ γύρω μας σχεδόν πετούσαν στον αέρα ρούχα, κάμερες, μακιγιάζ και πιστολάκια μαλλιών. Και όλα αυτά με έναν ηθοποιό που όχι μόνο προσπαθεί πάντα να δει τι είναι αυτό που οδηγεί τους ήρωες που ενσαρκώνει, αλλά επιπλέον χρησιμοποιεί τα ευρήματά του με έναν σκοπό: «Να είμαι περισσότερο άνθρωπος».

«Καλημέρα! Είμαι λίγο σαν τηγανητή πατάτα από την αϋπνία σήμερα» ήταν η πρώτη φράση που βγήκε από τα χείλη του την ώρα που μπήκα στο στούντιο της φωτογράφισης και τον βρήκα ξαπλωμένο στον καναπέ. «Θα κάνουμε τη συνέντευξη λίγο σαν να βρίσκομαι στο ντιβάνι του ψυχολόγου. Σε πειράζει;» συνέχισε χαριτολογώντας. Και μόλις γέλασα δυνατά και εξαφάνισε την όποια υποψία αμηχανίας μπορεί να συνοδεύει μια τέτοια συνάντηση, σηκώθηκε. Με τον Γιάννη Στάνκογλου συναντηθήκαμε με αφορμή τη νέα του ταινία «Πλατεία Αμερικής» – ή Amerika Square. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, μετά το «Wild Duck», η οποία σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας Αθήνας που από τη μία αγκαλιάζει την πολυπολιτισμικότητα και από την άλλη αντιστέκεται. Ο Γιάννης Στάνκογλου υποδύεται τον Μπίλι, έναν rock ’n’ roll τύπο, με το δικό του μπαρ και ένα tattoo studio στο πατάρι του μαγαζιού. Είναι φίλος με τον Νάκο, ο οποίος έχει εμμονή με τη νοοτροπία του θύματος και μαίνεται για την αύξηση του αριθμού των μεταναστών στην Ελλάδα. Ο Μπίλι, ωστόσο, είναι υπέρ τους. Η Τερέζα είναι μια Αφρικανή τραγουδίστρια που ζει στην Ελλάδα και έχει βρεθεί μπλεγμένη στα δίχτυα της μαφίας. Όταν γνωρίζει τον Μπίλι, η ερωτική τους ιστορία αλλάζει το τοπίο. Παράλληλα, ο Τάρεκ, ένας απελπισμένος πρόσφυγας από τη Συρία, μαζί με τη 10χρονη κόρη του, απευθύνεται όπου μπορεί προκειμένου να βρει τρόπο να φύγει από τη χώρα. «Αγγίζει το τώρα, το σήμερα, με έναν τρόπο ως παραμύθι του δρόμου, και αυτό είναι ένα στοιχείο που μου αρέσει πολύ», λέει ο Στάνκογλου. «Ουσιαστικά υποδύομαι έναν χαρακτήρα που συνδέει δύο ιστορίες: αυτή του Χασάν και της Τερέζας». Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο διαγωνιστικό τμήμα Flash Forward του φεστιβάλ της Νότιας Κορέας, βραβεύτηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (όπου κέρδισε ειδική μνεία για την ερμηνεία του Βασίλη Κουκαλάνη, αλλά και Βραβείο της Fipresci και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας), και συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ της Τεργέστης. Στην Ελλάδα φτάνει στις αίθουσες στις 23 Μαρτίου από τη Feelgood Entertainment.

Ο Γιάννης Στάνκογλου, στα μάτια πολλών, έχει τη φήμη του άγριου αγοριού. «Νομίζω πως η εικόνα αυτή βγαίνει από την τηλεόραση, από σειρές όπως η “10η εντολή”, όπου υποδυόμουν κάτι περίεργους τύπους. Αλλά είμαι μια χαρά κανονικό παιδί! Είναι βασικό μου χαρακτηριστικό η εξωστρέφεια. Είμαι πολύ κοινωνικός και γνωρίζω εύκολα κόσμο, αλλά από την άλλη είμαι και δύσκολος. Θέλω δηλαδή χρόνο για να μπω στη διαδικασία να ανοιχτώ στον άλλο και να επικοινωνήσουμε πιο ουσιαστικά».

Τι ονειρεύεται από τη ζωή; «Ονειρεύομαι κάθε φορά να αλλάζω ρώτα. Να αλλάζω πορεία. Να ταξιδεύω. Να κάνω διαφορετικούς ρόλους. Να προλάβω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Να μπορώ να έχω και δουλειά και προσωπική ζωή. Περιμένω το Πάσχα, για να πάρω μεγάλες ανάσες και να συνεχίσω».
Την περασμένη χρονιά, ο Γ. Στάνκογλου έπαιξε για πρώτη φορά και σε μιούζικαλ. «Το διασκέδασα το “Βίκτωρ Βικτώρια” (σ.σ. σε σκηνοθεσία του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη). Δεν με δυσκόλεψε πολύ. Είπα ένα μόνο τραγούδι, αλλά νομίζω πως το είπα καλά. Γενικώς ασχολούμαι με τη δουλειά μου και πάντα ψάχνω τρόπο να εκπαιδεύομαι ξανά. Δεν μένω στάσιμος με αυτά που έμαθα στη σχολή. Είναι σημαντικό να αλλάζεις».

«Αυτή τη στιγμή στο θέατρο κάνω τον Καλιγούλα, του Α. Καμύ. Αρέσει στον κόσμο. Είναι ένα κείμενο αρκετά δύσκολο, με πολλά υπαρξιακά θέματα. Και είναι όμορφο το ότι, ενώ δεν είναι μια εμπορική παράσταση, ο κόσμος τη θέλει πολύ. Νομίζω πως η κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε έχει δημιουργήσει στο κοινό την ανάγκη να ακούσει πράγματα ουσιαστικά, οντολογικά, φιλοσοφικά. Θέλει να ακούσει για έννοιες όπως η ελευθερία, η αγάπη, ο φόβος, πράγματα τα οποία ζούμε καθημερινά. Αυτή πιστεύω πως είναι η επιτυχία της παράστασης. Το γεγονός ότι οι θεατές κάθονται δύο ώρες και ακούν ουσιαστικά το κείμενο. Και νομίζω πως τελικά φεύγουν έχοντας πάρει κάτι. Το αισθάνομαι πως το έχουν ανάγκη».
Ως αντίδοτο για τον φόβο της σκηνής, «προτείνει» τα extreme sports. «Έχω νιώσει πολλές φορές φόβο πάνω στη σκηνή. Τελευταία το έχω ισορροπήσει κάπως το πράγμα και το έχω καταφέρει κυρίως κάνοντας πράγματα αρκετά ακραία, όπως είναι το παραπέντε και η ελεύθερη πτώση. Αυτά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μου έχουν δώσει δύναμη στο να μη φοβάμαι πάνω στη σκηνή. Βέβαια παίζει ρόλο και η εμπειρία από ένα σημείο κι έπειτα. Αλλά, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κείμενα όπως αυτά που κάνω τον τελευταίο καιρό, για παράδειγμα ο μονόλογος που είχα κάνει για τον Αρθούρο Ρεμπώ, όπου μιλούσα μόνος μου επί μία ώρα επάνω στη σκηνή, ή το “Επτά επί Θήβας” που κάναμε πέρυσι το καλοκαίρι και θα γίνει και φέτος, ακόμα και ο Καλιγούλας που κάνω τώρα, κάποιον φόβο τον αισθάνεσαι».

Ο Στάνκογλου έχει μια δημιουργική σχέση με τα λάθη. «Όχι μόνο τα επιτρέπω στον εαυτό μου και τα συγχωρώ και εύκολα, αλλά το λάθος για μένα είναι και ζητούμενο. Διότι, χωρίς λάθη, ζωή δεν υπάρχει. Ούτε τέχνη υπάρχει. Πιστεύω πως η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται και στο να μπορείς να κάνεις λάθη, ώστε να μαθαίνεις. Το θέμα όμως είναι το να είσαι καλά προετοιμασμένος. Έτσι, το λάθος όχι μόνο μπορείς να το αντιμετωπίσεις, αλλά και να το κάνεις κάτι όμορφο ».
Όσο πολλά και ετερόκλητα πράγματα και να έχει κάνει ήδη, πάντα υπάρχουν γι’ αυτόν κι άλλες επιθυμίες στον τομέα της τέχνης. «Στο θέατρο υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω, όπως το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Φ. Ντοστογιέφσκι και τον “Άμλετ” του Σαίξπηρ. Πάντως είμαι από τους τυχερούς. Έχω συνεργαστεί με πάρα πολύ αξιόλογους σκηνοθέτες. Από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό μέχρι τον Θόδωρο Τερζόπουλο… Θα ήθελα επίσης να δουλέψω στο σινεμά με τον Γιάννη Οικονομίδη. Μου αρέσει πολύ η δουλειά του και ελπίζω να συνεργαστούμε κάποια στιγμή. Θα σκεφτόμουν και το εξωτερικό, όμως όταν κάνεις πολύ θέατρο, είναι δύσκολο να τρέχεις σε κάστινγκ στο Λονδίνο. Πώς να αφήσεις
το θέατρο;»
Μιλάμε για το θέατρο στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά και τη βαθύτερη σχέση που φαίνεται να έχει ο Έλληνας με αυτό. «Είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα σήμερα. Να φανταστείς, φέτος υπάρχουν 1.450 παραγωγές στο θέατρο, δεν υπάρχουν τόσες ούτε στο Λονδίνο! Μα φυσικά δεν πληρώνουν όλες. Πολλά παιδιά το κάνουν χωρίς χρήματα. Φαίνεται όμως πως ο Έλληνας έχει μια βαθιά ανάγκη να συνδεθεί με αυτό. Δεν είναι τυχαίο πως εδώ γεννήθηκε το θέατρο και έχουν γραφτεί όλα αυτά τα σπουδαία έργα των μεγάλων μας ποιητών. Έχει τόσο πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορείς να εκφραστείς μέσα από αυτό, που νομίζω πως είναι εσωτερική ανάγκη, είναι ανάγκη της ψυχής. Πιστεύω όμως πως η πολιτεία θα έπρεπε να το προσέξει λίγο περισσότερο και να δώσει βάση, διότι θα μπορούσε να το εξάγει κιόλας, τόσο το ελληνικό θέατρο όσο και το σινεμά».

Για τον ηθοποιό Γιάννη Στάνκογλου φαίνεται πως η καλύτερη ανταμοι- βή δεν είναι ακριβώς το χειροκρότημα αλλά η μνήμη. «Το καλύτερο feedback που έχω λάβει είναι κυρίως ο κόσμος που με βρίσκει και μου λέει: “Σε θυμάμαι στην τάδε παράσταση”. Η δουλειά του ηθοποιού που κάνει θέατρο είναι πολύ εφήμερη. Ο καθένας παίρνει μαζί του ό,τι κρατήσει στη μνήμη του και σε κουβαλάει μαζί του με έναν δικό του τρόπο. Οπότε αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Η τηλεόραση είναι πιο εύκολη. Σε θυμούνται συνήθως μέσα από κάποιον ρόλο. Εγώ μετά το “Νησί” δεν έχω κάνει κάτι στην τηλεόραση. Δεν θα έλεγα όμως όχι, αρκεί να είναι κάτι που να μου αρέσει και με εκφράζει».

– Έχεις απωθημένα; «Έχω ένα: θα ήθελα να μάθω μουσική. Περιμένω να μεγαλώσει ο γιος μου και να μάθει τύμπανα, κιθάρα ή ό,τι άλλο θέλει και να τον ακολουθήσω».

-Ποιο είναι το μότο σου; «Το μότο μου είναι να πέφτεις 8 φορές και να σηκώνεσαι 9».

– Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο; «Ετοιμάζω κάτι κινηματογραφικό, αλλά ακόμη δεν λέω τίποτα. Σιγά σιγά θα βγουν όλα στη φόρα!»