της Χριστίνας Μόνη

«Το πυροσβεστικό σώμα δεν αποτελείται από μονάδες. Είμαστε και λειτουργούμε ως ομάδα στις δύσκολες στιγμές».

Ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό βρεθήκαμε στον 1ο Πυροσβεστικό Σταθμό Αθηνών. Κατασβέσεις πυρκαγιών, απεγκλωβισμοί, διασώσεις ανθρώπων και υλικών αγαθών, παροχή κάθε δυνατής συνδρομής σε άτομα των οποίων η ζωή και η σωματική ακεραιότητα εκτίθενται σε κίνδυνο. Αυτή είναι η αποστολή του πυροσβεστικού σώματος. Η ασφάλεια και η προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών και του κράτους, καθώς και του φυσικού πλούτου της χώρας. Γιατί η αλήθεια είναι πως, μιλώντας για ήρωες της καθημερινότητας, το μυαλό όλων τρέχει σε εκείνους που βάζουν τη ζωή του συνανθρώπου πάνω από τη δική τους.

Το Αρχηγείο της Πυροσβεστικής και ο 1ος Πυροσβεστικός Σταθμός Αθηνών βρίσκονται επί της οδού Μουρούζη. Είναι εργάσιμη ημέρα και υπό αυτές τις συνθήκες ο σταθμός έχει υπό την κάλυψή του ένα μεγάλο ποσοστό του αθηναϊκού πληθυσμού. «Συγκεκριμένα, στον 1ο Πυροσβεστικό Σταθμό Αθηνών, στον τομέα ευθύνης του οποίου είναι και το κέντρο της Αθήνας, όπου διαμένουν, εισέρχονται για εργασία και για άλλες δραστηριότητες εκατομμύρια άνθρωποι, έχουμε πολλά και διαφορετικά συμβάντα παροχής βοήθειας αλλά και πυρκαγιών σε καθημερινή βάση», αναφέρει στη συζήτησή μας ο διοικητής του, Χρήστος Σημιακάκης, και συνεχίζει: «Το κάθε περιστατικό είναι διαφορετικό και εγκυμονεί πάντα κινδύνους για ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Μερικές από τις πιο κρίσιμες καταστάσεις είναι τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, με τη ρίψη μολότοφ, των οποίων πολλές φορές γινόμαστε αποδέκτες».

Κάθε βάρδια του Πυροσβεστικού Σώματος λειτουργεί σαν μια δεμένη οικογένεια. Σαν μια ομάδα, μια αλυσίδα όπου ο κάθε κρίκος ενώνεται με τους άλλους. Τα περιστατικά που αντιμετωπίζουν είναι χιλιάδες. Κάποια από αυτά παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό, όσα χρόνια κι αν περάσουν. «Όλα τα συμβάντα στα οποία κινδυνεύει μια ανθρώπινη ζωή, είτε καταφέρνουμε να τη σώσουμε είτε όχι, σε στιγματίζουν για πάντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα περιστατικά όπου χρειάστηκε να επέμβω στον φονικό σεισμό του 1999 στην Αθήνα». Είναι από εκείνα τα λίγα επαγγέλματα όπου οι θυσίες είναι πολλές και μεγάλες. «Σίγουρα το επάγγελμα του πυροσβέστη απαιτεί θυσίες. Σκεφτείτε τα καλοκαίρια πάνω στα βουνά, με ατέλειωτες ώρες περιφρούρησης και επαγρύπνησης για τη διαφύλαξη του φυσικού μας πλούτου. Αλλά και τον χειμώνα, με πλημμύρες και χιόνια, ο πυροσβέστης βρίσκεται πάντα εκεί και πάντα αντιμέτωπος με αντίξοες καιρικές συνθήκες».

Στη συνάντησή μας η ομάδα ήταν παρούσα, έτοιμη όμως για το παραμικρό περιστατικό που θα μπορούσε να προκύψει. Ρωτώ τον κ. Σημιακάκη αν δέχονται τον χαρακτηρισμό των ηρώων. «Όχι, δεν αισθανόμαστε έτσι. Είναι τέτοια η δουλειά μας που μας φέρνει πολύ κοντά στον συνάνθρωπό μας όταν αυτός βρίσκεται σε κίνδυνο». Με το επιτελείο του 1ου Πυροσβεστικού Σταθμού Αθηνών να συμφωνεί, φεύγουμε από εκεί, συνειδητοποιώντας πως κανένας ήρωας δεν δέχεται για τον εαυτό του κάτι τέτοιο.