Hands down, ένας από τους καλύτερους δίσκους του David Bowie (ίσως ο καλύτερος) είναι το Heroes, ο δεύτερος από την τριλογία του Βερολίνου (Berlin Trilogy).

Την περίοδο του ‘70 ο Bowie μαζί με το Ευρωπαϊκό μουσικό power-house, Brian Eno, ήταν στο Βερολίνο και έγραφαν το Low, το Heroes και το Lodger.
Στο Low, που αποτελεί και την σκοτεινή “εισαγωγή” του Berlin Trilogy, φάνηκαν τα πρώτα δείγματα για το πού ο Eno, ο Bowie και ο Tony Visconti ήθελαν να πάνε όχι μόνο τη μουσική της τριλογίας, αλλά την rock μουσική γενικότερα.
Το Lodger, το τρίτο και τελευταίο από τα συγκεκριμένα LPs, κλείνει αυτήν την περίοδο με μία πιο pop αισθητική και με αρκετούς πειραματισμούς πάνω στην World Music.

Το Heroes, όμως, ήταν αυτό που “έσκασε” σαν βόμβα στη σκηνή της rock κι έφερε τις μεγάλες αλλαγές στον ήχο, στους συνδυασμούς ρευμάτων, στο στυλ, στη μέθοδο παραγωγής και ηχογράφησης αλλά και στην έννοια του κοινωνικού συμβολισμού.

“There’s Old wave. There’s New wave. And there’s David Bowie”

…κάπως έτσι δέχτηκαν κοινό και κριτικοί τον 12ο δίσκο του “Starman” και 2ο της τριλογίας του Βερολίνου.
Πίσω, μέσα κι έξω από την ηχογράφηση αυτού του αριστουργήματος, κρύβονται 6 stories που αξίζει να μάθεις.

Zeitgeist
To studio ηχογράφησης ήταν στο Δυτικό Βερολίνο, ακριβώς 460 μέτρα από το τείχος. Μάλιστα ο Visconti είχε πει πως η Κόκκινη Φρουρά παρακολουθούσε με κιάλια την ηχογράφηση.
Δεν είναι, λοιπόν τυχαίο που το Heroes θεωρείται το zeitgeist του Ψυχρού Πολέμου αφού ηχογραφήθηκε στην καρδιά του διχασμού ενός λαού.

The NEU! tribute
Ο τίτλος του δίσκου “Heroes” ήρθε από την ανάγκη του Bowie να τιμήσει τις electronica επιρροές του από το Γερμανικό συγκρότημα NEU! Τόσο το Heroes όσο και το προηγούμενο, Low, είχαν εμφανείς πειραματισμούς πάνω στην ηλεκτρονική, ambient και punk μουσική αλλά και στο fusion αυτών με την rock και art rock.

Anti-Hero
Την φωτογράφηση του εξωφύλλου έκανε ο Masayoshi Sukita o οποίος ήθελε ειρωνικά ν’ αποτυπώσει τον όρο “ήρωας” εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου και στράφηκε για έμπνευση στον γερμανό ζωγράφο της κολεκτίβας The Bridge, Erich Heckel.

Jet lag
Τις περισσότερες κιθάρες στον δίσκο έπαιξε ο Robert Fripp ο οποίος ένα βράδυ ήταν στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Brian Eno. O Eno του είπε ότι είναι στο Βερολίνο με τον Bowie για την ηχογράφηση του δίσκου του. Ο Bowie πήρε το τηλέφωνο από τα χέρια του Eno και ζήτησε στον Fripp να έρθει για να παίξει “hairy rock’n’roll guitars”. Την επόμενη μέρα ο Fripp παρέλαβε ένα first class εισιτήριο για Γερμανία και όταν έφτασε, παρόλο το jet lag, έπαιξε το κιθαριστικό μέρος του τραγουδιού Beauty and the Beast το οποίο -χωρίς δεύτερη προσπάθεια και δίχως διορθώσεις- μπήκε κατευθείαν στον δίσκο.

Improvising
Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου, όπως το Joe the Lion, γράφτηκαν (μουσική και στίχοι) on-the-mic, δηλαδή στο στούντιο συγχρόνως με την ηχογράφηση. Τόσο ο Brian Eno όσο και ο Visconti ήθελαν το στυλ αυτού του δίσκου να είναι αυτοσχεδιαστικό και όχι μόνο το πέτυχαν αλλά συνέλαβαν και το “heartbeat” της ζωντάνιας αυτού του δίσκου που τον έκανε τελικά, διαχρονικό.

Oblique Strategies Cards
Ο Brian Eno καθόλη τη διάρκεια δημιουργίας και ηχογράφησης του δίσκου χρησιμοποιούσε τα θρυλικά του Oblique Strategies Cards.
Σαν παραγωγός, ο Eno, ήθελε να βγάζει από τον κάθε καλλιτέχνη τον καλύτερο εαυτό του, γι’ αυτό έφτιαξε τις μαύρες κάρτες του (σαν τραπουλόχαρτα) που η κάθε μία πάνω της είχε γραμμένη μία πρόταση κλειδί. Για παράδειγμα:

“Αντιμετώπισε το λάθος σαν κρυμμένη πρόθεση”
“Χρησιμοποίησε μια παλαιότερη ιδέα σου”
“Προσποιήσου ότι το κάνεις”

Μ’ αυτά τα “κλειδιά” ο Eno βοηθούσε τους καλλιτέχνες να ξεμπλοκάρουν, βάζοντας τους να σκεφτούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις από αυτές του task in hand.

Και μ’αυτήν τη “μαγική τράπουλα”, ο Brian Eno έβγαλε τον καλύτερο δίσκο από τον David Bowie.

photo: Getty Images/Ideal Image