Από Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου o Νικόλας Ανδρουλάκης ορίζει την περφορέ γραμμή ανάμεσα στο κακό και το καλό, από τη θέση του οικοδεσπότη ενός δείπνου με επίτιμο καλεσμένο την πιο μοχθηρή δύναμη του σύμπαντος.

της Έφης Αλεβίζου

–Πες μου μέσα σε λίγες φράσεις την ιστορία σου. Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;

Ωραία πάσα για να ξεκινήσω με στίχους από τον «Τελευταίο σταθμό» του Σεφέρη, αλλά θα αντισταθώ. Η αντίσταση είναι η πιο αινιγματική αρετή που μας έχει δοθεί. Και κάνει καλό να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο της το κεφάλι μας. Στη δουλειά μου έχω καταφέρει μέχρι στιγμής τα βασικά. Έχω κάνει κόσμο να γελάσει, έχω κάνει κόσμο να κλάψει, να μου σφίξει το χέρι με ειλικρίνεια και ίσως να προβληματιστεί γόνιμα. Τώρα μένει αυτό να γίνει συστηματικό. Δηλαδή το πιο δύσκολο. Ομοιοπαθητική είναι η τέχνη. Δεν αναγνωρίζεται ακριβώς ως επιστήμη, αλλά εμπειρικά σου κάνει καλό. Τον τελευταίο καιρό δηλώνω απερχόμενο ταλέντο. Άλλωστε, όταν δηλώνεις νέος συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, δεν υπάρχουν πολλά να πεις για να μαζέψεις το βλέμμα της αμφισβήτησης από το σύμπαν μέσα και γύρω σου. Μόνο η ατέρμονη προσπάθεια δικαιώνει. Και η αντίσταση. Εντάξει, και η απόλαυση να ενδίδεις σε αμαρτίες. Όταν δεν κάνουν κακό στους άλλους.

–Τι ετοιμάζεις στο Noel;

Βράδυ Δευτέρας. Στο φινάλε της πιο κατηγορούμενης ημέρας των εβδομάδων μας. Και της πιο πονηρής. Στην πιο αισθησιακή αίθουσα της πόλης, με άκρως ρομαντική ατμόσφαιρα, ένα πελώριο τραπέζι θα στρώνεται διονυσιακά, με άφθονες λιχουδιές και αλκοόλ για όλους. Και επίτιμο καλεσμένο τον Σατανά. Που οφείλει να έρθει και να μας λυτρώσει από τις αμαρτίες στις οποίες μας αναγκάζει να ενδίδουμε. Θα χρειαστεί όμως η συνενοχή των θεατών για να τολμήσει να εμφανιστεί. Αλλιώς, το δείπνο θα πάει χαμένο. Και οι καιροί είναι δύσκολοι.

–Τι προετοιμασία έχεις κάνει για να μιλήσεις με τον Σατανά;

29 χρόνια συλλέγω προσδοκίες, πόθους, ματαιοδοξίες, απολαύσεις, παράπονα και απωθημένα. Τη βασική προετοιμασία δηλαδή. Όπως όλοι μας.

–Ποιο είναι το πρόσωπο του Θεού και ποιο του Σατανά γύρω μας;

Θεός είναι ό,τι μας παρακινεί να πράξουμε ή να μην πράξουμε κάτι προσδοκώντας κάτι ως επιβράβευση στο μέλλον. Σατανάς είναι ό,τι μας ωθεί να πράξουμε ή να μην πράξουμε κάτι κουνώντας απειλητικά το μεσαίο δάχτυλο στο μέλλον που φοβόμαστε να εμπιστευθούμε σε κάτι που δεν ελέγχουμε. Γιατί θα γουστάραμε όλοι να είμαστε θεοί. Και σατανάδες είναι πιο εύκολο. Θεός είναι το τζόγκινγκ στο πάρκο. Σατανάς είναι το τσιγάρο μετά. Θεός είναι το «σ’ αγαπώ». Σατανάς είναι το «σε απάτησα». Θεός είναι όμως και το ψέμα όταν λέγεται με στρατηγική. Σατανάς είναι και η αλήθεια όταν σε λυτρώνει από το βάρος μιας επίπλαστης κοσμοθεωρίας. Έχουν μια παράξενη σχέση οι δυο τους. Σαν ήρωες του Μπέκετ. Και του Γκαίτε. Και του Αρκά. Καταλήγω πώς μάλλον είναι παράνομο ζευγάρι. Και στα ζευγάρια η σχέση καλού και κακού είναι σκυτάλη. Αλλάζει χέρια συνεχώς.

–Πιστεύεις στον Θεό;

Σίγουρα δεν είμαι άθεος. Θεωρώ κωμικοτραγικά φοβισμένους τους ανθρώπους που βροντοφωνάζουν άθεοι μέσα στην άγνοια που έχουμε για το σύμπαν και τη ζωή. Αντίστοιχα όμως δεν μπορώ ν’ αποδεχτώ τη μισαλλόδοξα οπαδική και κομματική προσέγγιση στην πίστη. Είναι πασιφανές ότι όλες οι θρησκείες –ιδρυμένες και διαδεδομένες από ανθρώπους– επί της ουσίας μιλούν για τα ίδια ακριβώς ένστικτα και προκλήσεις. Κυρίως τη διαχείριση του θανάτου ως έννοια. Άρα είμαι ένας θεοσεβούμενος άθρησκος. Με άλλα λόγια, προτιμώ τη γλύκα της πίστης του Καζαντζάκη από τον στόμφο των διδαχών του Αποστόλου Παύλου. Φυσικά η συνήθεια είναι ανίκητη. Όταν απογειώνεται το αεροπλάνο ή όταν λέω σε μια γυναίκα «είμαι ερωτευμένος μαζί σου», μουρμουράω στο μυαλό μου «Παναγία, βόηθα».

–Κάνε μια τρελή ευχή για το μέλλον σου.

Πλανητάρχης. Μετά την αυτοεκπλήρωση της επικίνδυνα κωμικοτραγικής προφητείας που είδαμε να συμβαίνει στην Αμερική, οτιδήποτε λιγότερο είναι συμβιβασμός. Αυτό και να καταφέρω να κόψω το κάπνισμα. Άντε κι έναν χρυσό φοίνικα στις Κάννες. Ολοκληρώνω το σενάριο της πρώτης μου ταινίας μεγάλου μήκους με στόχο γυρίσματα του χρόνου. Παράλληλα με τον αέναο αγώνα που λέγεται θέατρο. Σεμνά και ταπεινά και με απόγνωση ωραία. Στα πολύ πολύ δύσκολα, θα το γυρίσω σε κουλτουρέ χιουμορίστα σε κανά youtube. Παίζει να είναι ο πιο εύκολος δρόμος για πλανητάρχης.

Φωτογραφίες: Γιώργος Μαλεκάκης